De Eerstvolgende Massamoord Wordt Gesponsord Door U!

Ik had mijn vader zojuist naar de kliniek gebracht. Niets nieuws onder de zon.

Het zit namelijk zo: mijn vader heeft af en toe huidkanker. Dat is de prijs welke je schijnbaar moet betalen voor een leven lang werken zonder een orgaan als ARBO, welke aan de zijlijn staat te schreeuwen dat de situatie waarin gewerkt wordt, niet bepaald veilig is. Of alle perken te buiten gaat. Zoiets. En een deel van die prijs is dat je tijdens de periode welke we liefkozend pensioen noemen, met enige regelmaat naar een dermatoloog moet om een en ander te laten controleren, opmeten, bijsnijden en biopten—als dat überhaupt als werkwoord gebruikt kan worden; maar daar hebben we het geloof ik al eens eerder over gehad in het vorige seizoen.

Daarbij opgeteld: we hadden (als mensheid), precies in de periode waarin hij (mijn vader dus) zijn reguliere checks zou krijgen, te maken met een vervelende pandemie (waaraan we schijnbaar opeens niet meer mee hoeven te doen, door heel hard #ikdoenietmeermee te appen/schreeuwen/schrijven/rooksignalen—waarover ik overigens ook nog een en ander te spuien heb, maar dat komt waarschijnlijk wel in een andere episode, zo niet in een volgend seizoen—als de sponsoren (o.a. RIVM, [knipoog]) me niet als een baksteen laten vallen—dus geduld, wat dat verhaal aangaat, zoals ook mijn vader moest hebben, tijdens de corona-lock in het lokale ziekenhuis—en zo weer mee kunnen draaien in de ja-het-is-wel-ehm-ja-weet-je-de-maatschappij-enzo-weet-je-dat-dus-ehm-weet-je) waardoor het lokale ziekenhuis (herhaling-is-áltijd-goed-zei-RTL-4-t/m-19) “reguliere” patiënten niet meer kon behandelen—overigens, waarvoor alle respect, zelfs nu het min-of-meer negatief heeft uitgepakt voor mijn vader en zijn vader en haar moeder en jullie oom (om maar eens een dwarsstraat te nemen)—en zijn mini-huidkankertje tijdens de intelligente lock-down (tijdens welke het intellect van een groot deel van de Nederlandse bevolking voorgoed in lock-down en shut-down en deze-pagina-is-niet-bereikbaar ging) uitgroeide tot een naar binnen-slaand kwaadaardig gezwel. Die variant van huidkanker dus.

Hoe dan ook: verdere behandeling in het lokale hospitaal was niet meer mogelijk, dus verder naar de in huid gespecialiseerde privékliniek, drie steden verwijderd. En dit-is-een-serieuze-ingreep-dus-U-mag-die-dag-niet-autorijden! Vandaar: inkomend bericht-dit is je vader-kun jij mij brengen en halen? 

Voor de nieuwe lezers onder ons; ik ben zo’n Groene Lul—ik zeg het liever zelf—en ben dus niet (niet?! Hoe post jij dan een brief???) in het bezit van een auto. Laat staan een TomTom. 

Maar goed, ik zette mijn vader af bij de kliniek, wenste hem alle geluk van de wereld, en moest dus alleen terugrijden, drie steden. Hoewel je er twee middels periferieën kom omzeilen. Mijn vader—goedheid-met-kort-lontje zelve—zei nog: “als je op dit knopje drukt, dan stuurt de TomTom je terug naar huis. De aanwijzingen hoor je vanzelf!” Dat hoorde ik best wel. Maar mijn brein was meer bezig met tien-voor-twee-dooie-hoek-gordel-waar-moet-de-sleutel-in-en-wat-is-ook-weer-de-rem. Dus hoorde—en belangrijker: zag—ik niet welk knopje hij bedoelde. Ik sloot de deur, gordelde mezelf in, keek manisch vijfentwintig keer in drie spiegels, gaf gas, en reed de straat uit. 

Gedurende de rit heeft TomTom dus niet één woord met me gewisseld. In de binnenstad van die stad-drie-steden-verder bleef ik maar schreeuwen naar het apparaat. SPREEK ME TOE! DIT IS EEN STEEG! WAAROM?! Tot ik uiteindelijk het bord “Amsterdam” ontdekte en op eigen navigatie—lekker betrouwbaar ook—uiteindelijk thuis ben gekomen. In mijn vaders auto. Zonder schade. Okay, misschien ben ik iets te snel—80km/h in een woonwijk is toegestaan, toch?—voor een dame met een rollator gedrongen, maar een kniesoor die daarop let. Me dunkt.

Eenmaal file-geparkeerd voor mijn ouders huis—waarom zijn jullie HIER gaan wonen?!?—vroeg ik mijn moeder waar dat onding van een TomTom vandaan kwam. “Ali Express?”

“Nee hoor,” antwoordde zij rustig, terwijl ze een kop koffie naast mijn vers geopende fles wijn zette—het was tien uur ’s ochtends— “gewoon bij Wish.”

Het geval is, dat ik niet in de “normale wereld” leef. Ik weet niet wat Ali Express is. Ik gebruik de term wel in conversaties en als ontsnappingsroute en dergelijke. Maar dat komt meer omdat ik hier een keer iemand over heb horen praten—praten, en dus niet spreken, maar dat gaat sommigen misschien een beetje ver, maar dat heeft alleen maar met educatie en blijkbaar intellect te maken—en kan het dus als een soort sarcasme gebruiken. 

Even serieus nu. Natuurlijk “weet” ik wat Ali Express is. Dat is een postorder-service waar je tegen kinderarbeid-prijzen dingen-die-je-überhaupt-niet-nodig-hebt kunt aanschaffen. Sowieso—ja, Groen, en ook nog eens tegen kinderarbeid; waarom lees je nog verder?—probeer ik zo minimalistisch mogelijk te leven, dus overbodige oh-dit-is-zo-handig-dingen wil ik helemaal niet aanschaffen—hoewel, ik ben wel vervend vinyl-fan, dus minimalisme dekt de lading ook niet helemaal, maar U begrijpt waar ik op doel—maar, echter, de term Ali Express is mij niet vreemd. 

Desalniettemin, nu ik mijn moeder gesproken heb over de dienstdoende TomTom, weet ik ook dat er zoiets is als Wish. En Wish handelt naar hetzelfde principe als Ali Express. De prijzen zijn laag, de productie is wankel, de grondstoffen zijn dubieus en een Nederlandse handleiding komt rechtstreeks van Google Translate. Hoe dan ook, bij ieder zichzelf respecterend mens—en dan met name mensen wie ook nog eens kinderen op deze verklote aardkloot hebben gezet—zouden de alarmbellen onmiddellijk moeten gaan rinkelen en nooit meer uit moeten gaan. Dat soort postorder-service dus.

Nu ben ik naast Groene Lul (ik zeg het zelf nog maar een keer, dat scheelt weer een hoop comments, want “herhaling-is-áltijd-goed-zei-RTL-4-t/m-19”) zeker GEEN Conspiracy Wappie—of wat de meest hippe term daarvoor anno nu ook is—maar wat mij de dagen erna overkwam, dat zou je een Golden Retriever nog niet toewensen.

Een aantal dagen na voorgaande scrolde ik op lichtsnelheid-snelheid door mijn FeesBoek en Instakraam timeline—ik ben graag op de hoogte; jammer alleen dat al die “vrienden” er steeds tussendoor komen met blote torso’s, appeltaart recepten en vermiste kut-kinderen—en stuitte ik op de reclame welke ik bovenaan de pagina heb gescreenshot. 

Dit is dus Wish!!!

Nu ben ik—wel Groen, niet Conspiracy Wappie, zeker anti-kind-behalve-de-mijne-want-die-is-écht-leuk—niet gek. Ik weet dat ik me niet moet laten leiden door Eerste Indrukken. Voor hetzelfde geld—$19 dus—kun je gewoon óf die helm, óf die stofbril, óf dat jasje kopen bij Wish. Ik begrijp de algoritme nu een beetje, dus alles waar ik op klik, daar word ik de komende maanden mee gebombardeerd, elke keer als ik het internet op mijn telefoon of pc open. Dus ik heb het niet aangeklikt. Maar dit lijkt me een fantastische aanbieding. Voor $19 een complete portable raket-lanceer-installatie bij Wish. Zoals mijn oude buurvrouw altijd zei: “Daar hoef je toch geen armoe voor te lijen!”

Hoewel, nu ik erover nadenk… Algoritmes en alles… Ik heb laatst “Omar” gegoogeld. Als in de naam van een Arabische jongen/man. Misschien als ik deze advertentie daadwerkelijk aanklik kan ik voor $19 deze man—in- of exclusief de raketwerper—aanschaffen. Ik hou zó van online shoppen! 

Mijn punt is nu eigenlijk: mijn moeder zei “Wish”. Zij heeft een internetverbinding thuis met Wifi. Ik hoorde “Wish”. Ik heb thuis een internetverbinding met Wifi. We hebben in 2019 allebei een griepprik gehad. 

5G is de werkelijkheid mensen!!! Of TomTom je nu toespreekt of niet.

*****

N.B.: Mijn vader maakt het goed. De operatie is geslaagd. Hij staat weer onder verscherpt toezicht van de dienstdoende dermatoloog, dat wel, maar alle kwaadaardigheid—kanker-technisch gezien—is vooralsnog compleet verwijderd. 

Hij is uiteindelijk door Partner opgehaald, daar ik een tweede TomTom-zegt-niets-tegen-mij niet meer aankon. Dat, en ik was ook nog eens dronken toen hij ontslagen werd.