Alles is te herleiden tot "KUT"...

Volgens mij begon het allemaal met KUT.

Want teerhartig Nederland (Telegraaf, RTL-groep, Sonja Bakker-lovers) kon niet meer met zijn of haar vierjarige praten over de vagina omdat er geen liefkozende namen voor kut zijn. Een heuse stem-actie kwam op gang en uiteindelijk koos politiek correct Nederland voor poenie—een afgeleide van het Surinaamse punani. Want, ja, “kut” en “vagina” kunnen echt niet meer, dat begrijpt U net zo goed als ik. Bovendien, als ik—al dan niet voorlichtend—praat met een vierjarige, dan is het woord “kut” sowieso uit den boze (oh, oh, oh, die tere motherfucking kinderzieltjes), en “vagina” is té beschamend—stond laatst nog op Facebook.

En dan fiets je nietsvermoedend van de supermarkt—nee, gewoon niet vragen—naar huis om vervolgens een kleine hartverknettering te krijgen bij elke Abri die je onderweg tegenkomt (en dat zijn er tegenwoordig heel veel, want deze straat wordt mede mogelijk gemaakt door LIDL), welke schreeuwt: IK GLASBAK, JIJ GLASBAKT, WIJ GLASBAKKEN.

Nu ben ik geen taalpurist. Begrijp me niet verkeerd. Ik reageer niet meer als ik op de social media ik wil me land terug voorbij zie schieten. Laatst las ik dat moet je echt is proberen, en het lukte me zonder enige moeite om niet te reageren. Wel kreeg ik een duidelijk beeld van hoe dit is gekomen.
Er was namelijk iemand, wie eens Twitterde dat je dat echt eens moet proberen. Maar toen kwam men erachter dat je maar 120 tekens kwijt kon in een Tweet, dus werd eens vermakkelijkt tot ‘ns. Maar soms was dat ook nog te lang, dus verkleinde de vermakkelijking tot ‘s.

Maar nu iedereen ze land weer terug wil, en Twitter zijn maximum aan tekens heeft vergroot, wordt ‘s weer terug gebracht naar is. Wat redelijk correct is, want dat is het ook feitelijk. Helaas alleen dat de zin toch echt dat moet je echt eens proberen moet zijn.

Maar nu zijn we op het punt beland dat we van zelfstandig naamwoorden werkwoorden gaan maken. Ook dit valt te herleiden, uiteraard. De goede man van het reclamekantoor, wie heeft gevochten voor deze campagne, fietste na een nacht vol drank en slechte cocaïne naar zijn kantoor. Niets nieuws onder de zon. Hij had last van wat milde stress, omdat hij juist díe dag zijn nieuwe idee moest pitchen voor de campagne over de toekomst (en het jubileum) van de glasbak. Hij snoof eens heel diep, waarbij een per ongeluk achtergebleven klompje zeer slechte cocaïne losschoot en zijn neusholtes vulde. Dit lanceerde een lach kik en de plotselinge verwondering dat hij fietste op een fiets. De realisatie dat een zelfstandig naamwoord tevens gebruikt kon worden als een werkwoord was als een openbaring, waar Mozes een puntje aan kon zuigen. Hij was terecht als een kind zo blij. Fietsen en fietsen.

Opeens trof dit alles hem nog veel dieper. Als je op een fiets kunt fietsen, dan zou je in principe bij een glasbak kunnen glasbakken. En een poenie-kind kan de kut-was doen.

Dat deze campagne het kantoor heeft mogen verlaten en nu "onze" (ik-wil-me-land-terug) straten siert, zegt iets over het land welke we allemaal terug willen.
Dat er niet één persoon heeft gezegd: “Hahahaha, dat was een goede... Maare... Wat is nu de echte campagne?!?” Er zijn analfabeten met meer verstand van woorden, maar deze motherfucker heeft ervoor gezorgd dat hij dik werd betaald om van de glasbak het werkwoord glasbakken te maken. En het werd nog goedgekeurd ook.

Daarom heb ik besloten om elk Nederlands woord om te turnen naar believen.

Als ik naar je toe rij in mijn auto, zeg ik: “ik auto eraan”. Als ik in mijn onesie op de bank blijf zitten, al Netflixend en wijn drinkend (oftewel wijnend), en jij nodigt me uit voor een feest waar ik duidelijk niet naartoe wil, dan zeg ik: “Sorry, ik thuis vandaag”. Simpel. Doeltreffend.

Koken heet vanaf nu pannen. “Wat pan jij vanavond? Of magnetron je weer?”

Ik stuurde zojuist nog naar mijn vriend de vraag of we over tien minuten nog latteën? En mijn echtgenote—oftewel zij die ik vrouwde—hoort vanaf nu regelmatig bedden we nog?

Want... ik glasbak, hij glasbakt, wij glasbakken... ik heb geglasbakt...

Lekker bezig... echt kut ook...