Het brein kent alleen de oriëntatie van de mal waarin het enige vorm van educatie heeft genoten.
Een vriend moest op Tien-Minuten Gesprek komen op de school van zijn zoon. Wat uiteraard prima is. Hoewel in sommige gevallen tien minuten ietwat aan de korte kant zijn. Sommige personen–leeftijd even buiten beschouwing gelaten–hebben iets meer dan tien minuten nodig om te doorgronden of überhaupt in perspectief te plaatsen, maar een kniesoor etcetera. Het probleem was, dat hij op zijn leeftijd–het kind van die vriend dus–niet tot tien kon tellen. Een feitigheidje welke mijn vriend onmiddellijk kon debunken–zoals we dat tegenwoordig zo lieflijk noemen. Want zijn kind kan in drie talen tot twintig tellen en dan ook nog eens terug. Ik geef het je te doen als je vier bent. Maar de school was niet overtuigd. Wellicht was er iets mis in het hele educatieve stelsel, waardoor hij, klassikaal, slechts tot zes kon komen? Want als jij thuis–zonder enige vorm van dwang–in drie talen tot twintig kan tellen en gedurende de lessen slechts tot zes, dan is het probleem, mijns inziens, snel gevonden.
