Menopauzen By Proxy #9: Wasstraat Blues

Nu sta ik altijd open voor een experiment… Of twee…

Schijnt in mijn bloed te zitten–in mijn DNA-jackpot.

Dit gehele Let’s Go To San Fran-Menopauze-cisco By Proxy–and make sure you wear a fucking flower in your hair–ding is natuurlijk ook een (sociaal) experiment; dat weet U net zo goed als ik: de opvliegers welke ik voel zijn hoogstwaarschijnlijk onbewust gefaked of een vreemdsoortig omgekeerd Placebo-effect op de wereld waarin ik me begeef.

Anyway, naast het tarten en sarren van mijn medemens gedurende een wringend doch bloedserieus sociaal probeersel, wil ik graag experimenteren met eten en in dit geval was de beproeving waar ik voor ging staan Comfort Food; ik ben een groot liefhebber van Soul Food, dat weet U net zo goed als ik, maar naar de Bon Bon Bloc grijpen omdat het leven even een beetje tegenzit; dat is uiteraard nieuw voor mij.

Terwijl U dit zit te lezen, heb ik het totale experiment Comfort Food al ruim achter mij gelaten. 

Comfort Food: het staat tegenwoordig benoemd in elke uitgave van De Libelle, De Linda en laatst las ik het ook in de Nederlandse editie van Vogue, wat, sinds het vertrek van Karin Swerink, een soort vreemde fusie van De Libelle en De Linda is geworden; met een aantal pagina’s mode er doorheen geweven–ik heb het gecheckt voor U.

Comfort Food is voedsel waar we ons gelukkiger van voelen. Rustgevende en hartverwarmende gerechten. Of juist guilty pleasures op je bord. 

Comfort Food is voor iedereen anders. En vaak niet het meest gezonde–volgens Het Voedingscentrum uiteraard–wat er in huis is–hoewel dat natuurlijk volkomen discutabel is, want als twee verpakkingen Bon Bon Bloc een overlevingskans voor de buren betekent gedurende een opvlieger-moodswing-combo van Moeder De Vrouw samengaand met een Eden Classic Damast met een lemmet van twintig centimeter; het is een (win-win–ook discutabel overigens) situatie waarin we opeens niet meer naar calorieën, koolhydraten, vet, suiker en zout kijken. 

Het schijnt dat aan een Eden Classic Damast (met een lemmet van twintig centimeter) geregen buren–en eigenlijk vond U ze ook niet zo heel erg leuk (beetje sjofel… bemoeizuchtig ook), maar een scène als in de serie Helter Skelter, over de moord op Sharon Tate, Jay Sebring, Abigail Folger en Wojtek Frykowski door Manson Family sekteleden Tex Watson, Susan Atkins, Patricia Krenwinkel en Linda Kasabian, te ontdekken in het huis van Uw buren, met een hijgende, hyperventilerende en oververhitte Moeder De Vrouw, ondergedompeld in het bloed van de buren, ernaast (met de Eden Classic Damast druipend van hetzelfde bloed nog in haar hand), gaat toch misschien een beetje te ver; enig idee wat dit met de waarde van Uw huis doet?–toch altijd minder goedkoop zijn dan twee verpakkingen Bon Bon Bloc; juridisch gezien. Wist ik veel…

En ik durf het bijna niet te vragen, maar Helter Skelter: kent U die serie?

Anyway, de term Comfort Food is in ieder geval sinds 1966 bekend, toen de Palm Beach Post 'Comfort Food' in een van hun verhalen gebruikte. 

Hierin werd gesteld dat gepocheerd ei of kippensoep Comfort Food zou zijn. Destijds werd in het Nederlands nog de term Troostvoedsel gebruikt–maar we moeten, om een en ander begrijpelijker te maken voor onze medemens, wel alles verengelsen.

Via een ingenieuze stamboommeting–niet vragen; is een dingetje welke The Italian heeft ontwikkeld–ben ik erachter gekomen dat mijn persoonlijke Comfort Food “Cheeseburger” is–DNA-jackpot-jackpot De Luxe, met extra bacon, jalapeños en een dubbele portie Cheddar. 

En ik weet–terwijl U dit leest–nog steeds niet wanneer de Comfort van mijn Food begint in te dalen; het is voorbij de dertien units; dat dan weer wel.

Ergo: niet elk gedegen wetenschappelijk onderzoek brengt het gewenste resultaat voor de hypothese welke je voor jezelf gesteld hebt.

Echter, het leven in het algemeen biedt uiteraard een legio aan opties, waar geen onderzoek aan vooraf voor nodig is; het enige wat je hoeft te doen is de consequenties van de door jou zelf genomen acties te accepteren–geloof me: dit is voor heel veel mensen net een brug te ver (kent U die film?), want het is zoveel gemakkelijker om de schuld kaart bij een ander neer te leggen en je onder te dompelen in de lauwe omhelzing van slachtofferschap.

Het leven biedt dus een aantal keuzes, een aantal opties.

In het geval van de opvlieger-moodswing-combo–al dan niet in de nabijheid van een Eden Classic Damast–geldt dat uiteraard ook. 

Je kunt zeggen dat je niets kunt doen aan opvliegers en menopauzerende ongemakken; je kunt wel iets doen aan hoe je deze presenteert aan de wereld. Je kunt gemakkelijk iets doen aan de cadeauverpakking waarin je jezelf openbaart aan de rest van de wereld. Of de buren.

Wat je eet bijvoorbeeld–en dan hebben we het niet over Comfort Food, want als je je toevlucht tot Bon Bon Bloc neemt, dan is het eigenlijk al te laat–heeft invloed op hoe je je voelt. 

“Vermijd geraffineerde koolhydraten en eet vijfhonderd gram groente en fruit per dag om je bloedsuikerspiegel te stabiliseren," zeggen wetenschappers van buiten Het Voedingscentrum. “Want een stabiele bloedsuikerspiegel betekent een stabieler humeur." 

Beweeg daarnaast genoeg; in ieder geval dertig minuten per dag. 

Beweging schijnt een positieve invloed op je humeur te hebben en helpt de mens om tot rust te komen.

Dus met mijn levenshouding van Cheeseburgers en knipperen met mijn oogleden om andere–met mijn lichaam niet uitvoerbare–lichaamsbewegingen op te vangen zit ik in ieder geval goed. Ik heb nergens een contract ondertekend dat ik 103 jaar oud moet worden.

Maar, more to the point, de keuzes die je maakt maken wel degelijk verschil.

Stel, je neemt de gemakkelijke weg in het leven–dit geldt voor ongeveer 99% van de wereldbevolking; 34% daarvan neemt de meest makkelijke weg, omdat het leven an sich hen al niet erg gegund is*: bijvoorbeeld een kindsoldaat, die op zijn derde voor veertien cent aan een militaire macht is verkocht, of het feit dat je wieg in Bangladesh stond tijdens een van de befaamde overstromingen en je vervolgens, met eindeloze cholera, tyfus en dysenterie, in een (ook nog) kankerverwekkende fabriek Action-koopjes voor sowieso beter bedeelde mensen in het Westen in elkaar moet schroeven voor negen cent per week. Dan heb je, mijns inziens, al een redelijke achterstand en is de gemakskeuze snel gemaakt. De overige 66% is te lui om iets van het leven te maken; als het niet vanzelf komt aanwaaien dan ben ik niet geïnteresseerd. Zoiets.

Als je in mijn (volledig hypothetische en bovenstaande) voorbeeld de makkelijke weg neemt, dan stop je jezelf vol met amandelen, spinazie, broccoli, saffraan, chilipeper, zalm en chocolade–niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. 

Dit zijn allemaal “gezonde” remediën tegen ernstige moodswings. Of tenminste eetbare hulpmiddelen om het–voor U en de wereld om U heen–draagzaam en acceptabel te maken. 

En nu kunt U zeggen: chocolade is eigenlijk helemaal niet gezond. Klopt (ten dele)! 

Want chocolade bevat van nature anandamide; een neurotransmitter die hetzelfde effect heeft als THC in marihuana. Het is het een óf het ander. 

Ook hierin kunt U zelfstandig de keuze maken: Bon Bon Bloc of een Doobie–het is mij volkomen om het even.

Neem je voor mijn (volledig hypothetische en bovenstaande) voorbeeld de minder makkelijke weg–het is namelijk zo moeilijk als dat je het zelf maakt–dan vergt het iets meer botanische kennis.

Ik zeg: “Conium maculatum!” U zegt: “Socrates!” Want inderdaad: Socrates werd ter dood veroordeeld en moest een beker met het gif van deze plant leegdrinken. 

De minder makkelijke weg, U raadt het al, is iets aan die irritante buren doen, zodat de aandrang om hen aan een mes te rijgen helemaal niet aan de orde is. Of komt.

Mocht het ontzettend lastig zijn om deze plant te cultiveren in Uw tuin–dat kan; ik ken U verder niet. Misschien heeft U wel een hele lieve hond en bent U bang dat U deze in Uw eigen tuin vergiftigd–dan kunt U altijd nog kiezen voor Aconitum vulparia. Die groeit in Nederland gewoon in het wild.

Er is overigens een grote kans dat Uw buren zelf de aanverwante Aconitum napellus in de tuin hebben staan, want deze plant is zeer populair; hoogstwaarschijnlijk heeft er een boeiend artikel over in De Linda, De Libelle of de TikTok gestaan. 

En Influencers met groene vingers zullen deze ook gretig hebben getoond op Instakraam.

Wezenlijk: het belangrijkste giftige bestanddeel is Aconitine, dat in alle delen van de plant zit. Het gif kan via de huid worden opgenomen en leidt tot allerlei nare symptomen als overgeven, gevoelloosheid en tintelingen in het gezicht, lage bloeddruk, trage en onregelmatige hartslag en de dood.

“Ik zweer het, Edelachtbare, het waren plantenlikkers pur sang! Elke woensdagmiddag met de kinderen en op zondag met de ouders en schoonouders erbij. Ik vind het net zo bizar als U. Bijna religieus, denkt U ook niet?” 

Als U de minder makkelijke weg bewandelt, geeft U de moodswingende huisgenoot à la Moeder De Vrouw in ieder geval geen kans om de Eden Classic Damast uit het rek te trekken en blootsvoets in blinde razernij naar de buren te stuiven; er zijn namelijk geen buren. Et voilà.

“So I'll remove the cause but not the symptom,” zei Frankenfurter al eens heel treffend. The Rocky Horror Picture Show–ken U die film?

Dan is er uiteraard–voor de échte liefhebbers onder ons–ook nog een moeilijke weg. Maar die behelst psychiatrie, hormoonkuren, frequente bezoekjes aan de huisarts en de eventuele verkoop van de Eden Classic Damast–en dan zeer waarschijnlijk de gehele set. 

Geloof me; daar zit niemand op te wachten.

De buren aan een mes rijgen komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen.

Dit vindt zijn oorsprong in Iemand Aan Zijn Degen Rijgen. Iets wat ik tussen Cheeseburger nummer negen en nummer tien verzon.

En dit–het rijgen en niet zozeer de telling in de Chronologie Der Cheeseburgers–heeft dan weer twee betekenissen, waarvan één ten grondslag ligt aan mijn uiteindelijke experiment met Comfort Food.

De eerste betekenis is het alom gebruikte: iemand verslaan.

De tweede, misschien minder bekende, maar niet minder doeltreffende betekenis is: geslachtsgemeenschap hebben met iemand–bij voorkeur degene voor wie je hebt gekozen om het leven mee te delen. Ik weet niet hoe de relatie met Uw buren ervoor staat, maar het is wetenschappelijk bewezen middels The Couple Next Door–kent U die serie?–en Consenting Adults–kent U die film?–dat een goede vriend altijd beter is dan een verre buur, en dat sappen niet gedeeld horen te worden met straatgenoten–kent U die passage in de Bijbel?

Kijk, soms ben je in een wasstraat–dit gebeurt, want soms kun je er ook gewoon niets aan doen.

Je zit lekker in je autootje, fijn muziekje aan; het einddoel is duidelijk: een mooie, schone, glimmende auto. Wat ook bijdraagt aan een goed gevoel over het leven in het algemeen.

Maar dan opeens stopt de wasstraat ermee. 

Borstels vallen stil. De toevoer van het water en het sop is zo goed als niet langer aanwezig. De auto komt tot een abrupte stilstand. 

En dan ben je nog maar halverwege.

En het is niet iets waar iemand rekening mee had gehouden. Het is niet iets wat iemand ook maar zou willen. Het gebeurt gewoon. Stroomstoring, meteoorinslag, tsunami in Japan–weet ik veel.

En het autootje wil nog steeds schoon worden. En de wasstraat wil het autootje zo graag schoonmaken. Want hij is al halverwege de rit. Zij ook trouwens. Je kunt me veel vertellen, maar een wasstraat vind het ook fijn als een autootje een beetje fatsoenlijk het gehele proces doorloopt. 

Maar het mechanisme viel simpelweg uit–de initiële bedoeling is echter nog steeds aanwezig. 

En dat is voor de wasstraat min of meer schaamte opwekkend.

En dat is jammer. Dat zou niet hoeven. Je zou er ook om kunnen lachen. 

Anyway, dan moet de auto er met een beetje ruw geweld weer uitgehaald worden. En het schaamtegevoel zorgt ervoor dat iemand met een sponsje en een beetje water en een theelepeltje Dreft het werkje afmaakt. 

Maar de wasstraat dan? De wasstraat mag dan droog zijn komen te liggen; de medewerkers wie de knoppen bedienen, doen er alles aan om de boel weer op te starten; want dat was het beginpunt van dit team, hoe je het ook wendt of keert. Soms lukt dit. 

Maar soms blijft de wasstraat een aantal dagen buiten gebruik. Met een frustrerend onderbuikgevoel van het team tot gevolg, welke óók een aantal dagen kan aanhouden–dit was namelijk echt niet de bedoeling. 

En als er iets moodswing opwekkend is, dan is dat het wel. Dat is het moment dat je dagelijks de messen in het rek gaat tellen. Als By Proxy van zoveel swing.

Het per ongeluk droog komen te liggen van een wasstraat gebeurt zo plotseling als een windhoos en het eindresultaat–de droogte–gaat sneller dan het verdampen van een druppel water in de Sahara–we hebben het maar even voor U getest. Scheelt weer.

Krijg jij je auto nog maar eens in beweging in zo’n situatie.

Alle gekheid op een stokje: “Door de hormonale veranderingen in het lichaam in aanloop naar, tijdens en na de menopauze worden de slijmvliezen en huid droger en minder elastisch, en dus gevoeliger en kwetsbaarder. Ook in de vagina. Dat leidt bij veel vrouwen tot pijn bij het penetreren.”

Vrij nooit met pijn, adviseert drs. Reinhilde Melles, want dan kun je snel in een negatieve spiraal terechtkomen. “Alleen al bij de gedachte aan pijnlijke seks, span je je spieren te zeer aan en vermindert je gevoel van opwinding, wat lijdt tot pijn bij het vrijen–minder lubricatie en meer pijn.”

Pijn bij het vrijen kan ervoor zorgen dat je minder zin in seks hebt, maar ook andere zaken spelen een rol. Drs. Reinhilde Melles zegt: “Er verandert in de overgangsfase heel veel in het leven van vrouwen. Het verdwijnen van de vruchtbaarheid, veranderingen in het uiterlijk, de kinderen die vaak het huis uit gaan. Dit alles leidt tot verandering van rol en zelfbeeld. Er zijn vrouwen die in een zwart gat vallen, een negatief zelfbeeld ontwikkelen en somber worden. Ze voelen zich uitgerangeerd als vrouw en moeder. Sommige koppels merken dan juist dat ze elkaar zijn kwijtgeraakt doordat ze zich te veel op hun kinderen, werk en dergelijke hebben gericht en te weinig in hun liefdesrelatie hebben geïnvesteerd. Dat heeft natuurlijk ook invloed op je seksleven. Het is niet voor niets dat juist dan veel koppels uit elkaar gaan.”

“Waar je als man”–oftewel de By Proxy–”rekening mee kunt houden, is dat voor vrouwen intimiteit en contact–niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch–heel belangrijk zijn. Vrouwen zijn over het algemeen namelijk veel contextgevoeliger dan mannen. Intimiteit zorgt bij vrouwen voor een psychologisch gevoel van opwinding en begerenswaardigheid, waardoor ook de zin in seks toeneemt. 

Neem de tijd bij het vrijen en wacht met penetratie tot je echt opgewonden bent.  Zie het als iets meer peper in de maaltijd. Voor veel vrouwen is het samen genieten van de maaltijd veel belangrijker.” Aldus Drs. Reinhilde Melles.

Het is dus niet noodzakelijk onmiddellijk de Wasstraat Blues in te zetten en je te storten op een experiment met Comfort Food. 

En, geloof me, vijftien Cheeseburgers vallen niet uit te leggen aan je dienstdoende huisarts, waar je kort na inname naartoe moest omdat je enkels wel bijzonder oedemateuze vormen aan gingen nemen.

Een zekere periode hierna kreeg ik het gevoel dat de wasstraat weer open was en in gebruik kon worden genomen–hoe denigrerend dit ook mag overkomen. It takes two to tango, still. 

Het autootje van ons verhaal lag commando op het bed. 

Moeder De Vrouw, de Permanentie voor mijn By Proxy kwam de kamer inlopen in een kort, zwart jurkje. De messen waren geteld en voltallig aanwezig–in de keuken. De buren waren op vakantie. De enkels waren weer proportioneel na een kuurtje vochtafdrijvende pillen–wie kon ons iets maken?

Met het laatste beetje sensualiteit welke nog in mij restte oreerde ik: “Doe wat je wilt met mijn lichaam!”

Ik weet niet of het de kachel was, welke aan stond. Ik weet niet of het de hitte van de droger was, welke in een ander deel van het huis stond te draaien. Misschien had ik het mild gescheurde laken moeten vervangen voor een beter exemplaar? Waren het de Catastrofale Artichokken bij het avondeten?

Iets activeerde een moodswing. Iets deed de luchtdruk in het huis veranderen. Iets maakte dat een van nature al redelijk rood gezicht, nog roder–eerder paars–werd.

Snel pakte Moeder De Vrouw een boek van het nachtkastje en stoof naar de deur. “Ik wil het over een paar dagen identificeren…” zei ze, met het laatste beetje sensualiteit welke op dat moment nog niet volkomen in een opvlieger was verdampt…

 

*)Nu wil het toeval dat de hoofdpersonen in deze reeks–uiteraard in een fictieve bewoording–zijn gebaseerd op echte mensen en perfect in twee groepen zijn verdeeld. 

The Italian en ikzelf komen voort–zoals de fictie het al voorspelde–uit ietwat Bovenkant Samenleving levens. Of Gegoed Milieu–de keuze is aan U. Wij zijn van zo'n type pais en vree, dat ik ondertussen behang in zijn leven ben geworden en hij zo'n lekkere luie stoel waar je nooit afstand van doet in mijn leven; oftewel, zie je de één, dan is de kans bijzonder aanwezig dat die andere ook mee is gekomen.

Daarentegen komen Mijn (Andere) Beste Vriend en Mijn Levenspartner uit een andere zône in dit zonnestelsel: zij hebben moeten knokken, keuzes moeten maken, niets ging van meet af aan voor de wind en zij stonden er helemaal alleen voor. 

Uiteindelijk besloten zij beiden–onafhankelijk van elkaar overigens–om niet de slachtofferrol aan te nemen en net díe keuzes te maken, waardoor een of ander Wiel-Des-Levens wél in hun richting begon te draaien en zij nu zijn wie zij zijn geworden–moedig, bewonderenswaardig, krachtig, mooi. 

En op eigen kracht–en zij zijn echt maar met heel weinig. En ik prijs me rijk dat ik twee van dit type mens tot mijn inner circle mag rekenen.