Menopauzen By Proxy #10: Epiloog

Het was een soort winter…

Zo’n diep trieste bedoening welke in Nederland–het fabelachtige rijk waar een groot deel van het voorgaande sprookje zich heeft afgespeeld–als een natte, vervelende deken over het landschap neerdaalt.

Veel te zacht om "echte" sneeuw te ontwikkelen, zodat de vlokken, welke zo hun best doen om een beetje gracieus in een verder grijs landschap neer te dalen, in een soort prutachtige substantie overgaan en van Den Helder tot Rotterdam grote verkeerschaos veroorzaken–in het Oosten van dit sprookjesrijk gaan ze iets gemakzuchtiger om met dit fenomeen, zodat echte verkeerschaos daar niet echt voorkomt. Echter hebben zij dan weer te kampen met een overstromende Maas. Ofzo; ik heb me er niet echt in verdiept.

Ik stond naast een van mijn beste vrienden–die ene–nog een beetje na te grinniken van de vele anekdotes welke wij op elkaar hadden afgevuurd eerder die dag–vergelijkbaar met de anekdotes uit zijn mond welke, met respect voor de omstanders, slachtoffers en betrokkenen, weelderig de vorige episodes hebben gesierd.

Je hebt soms van die dagen, waarin je opbiedt tegen elkaar; wie heeft de grappigste, meest markante, leukste anekdote? Dit zijn, overigens in het Land Der Vriendschap, de beste dagen.

We stonden te wachten, aan een ventweg naast de snelweg, waar wij door Partner zouden worden opgepikt; God weet waarom: er was iets van een afspraak gaande, maar ik hou van wijn, en wijn houdt niet van een geheugen.
De snelweg bekijkend–in combinatie met de natte drab welke uit de lucht kwam dalen–berekenden wij dat wij er nog wel een behoorlijke tijd zouden staan; een stapvoets rijdende rij met auto’s stagneerde elke fatsoenlijke doorgang. Ergens in die rij zou Partner ook moeten staan.

We bespraken een aanstaand etentje, welke we voor elkaar met regelmaat organiseerden. Tweede-Leg-Partner van Vriend zou koken. “Of doet een poging,” voegde hij er aan toe.
“Gisteravond werden de plannen opeens gewijzigd," zei hij. “Opeens zei ze Ik ga koken! Ik heb werkelijk geen idee wat dat inhoud…” 

En nu mag Tweede-Leg-Dame ontzettend denigrerend klinken, maar–en dit mag ik melden–Tweede-Leg-Dame is in alle opzichten zoveel beter dan de Eerste Vrouw–exempli gratia: alle huizen waar deze Eerste Vrouw heeft gewoond zijn tegen bodemprijzen verkocht omdat door haar zuurgraad eerst een saneringsproject afgevuurd moest worden om een en ander bewoonbaar te maken… Ik ken haar verder niet, maar de verhalen zijn Cruella-waardig… (Kent U die film?)

Het is zo'n situatie in de trant van Bij Gelijke Geschiktheid Geven Wij De Voorkeur Aan De Tweede-Leg-Dame geworden. En volkomen terecht, overigens.

De rij met auto’s werd steeds langer en ging steeds langzamer rijden. Een flinke rij met forensen in dikke winterjassen achter het stuur vulde ons beeld.

“Het werd eigenlijk direct neergesabeld,” ging hij rustig verder, een aantal natte sneeuwvlokken van zijn hoofd schuddend. (En hij heeft nog haar ook!) “Mijn zoontje zei meteen Maar jij kunt toch helemaal niet koken?”
Ik onderdrukte een grinnik. Niet dat ik ooit op enige manier vergiftigd ben door Tweede-Leg-Dame. Geenszins... Niet dat ik ooit een Salmonellavergiftiging heb opgelopen van de door haar zorgvuldig bereidde pizza's ofzo... Mijn vriend zegt altijd: "Als je lekker wilt eten, moet je mij laten koken." Aangevuld met een grinnik-opwekkende anekdote of vijf.
“Dus zei ze meteen Wel als we rauwe paprika’s eten… Zeg… Is dat Moeder-De-Vrouw niet? Daar in die ene auto?”

In die lange rij aan auto’s met forensen in dikke winterjassen achter het stuur, ontwaarden wij opeens een dame met een opvlieger…
Dat kon je vanaf de maan zien: elke vlok welke op de auto neerkwam verdampte onmiddellijk, de ramen stonden wagenwijd open en zij was een nogal opvallende verschijning, zo tussen al die dikke winterjassen en sjaals en denderende autokachels; hoe zij in alleen haar BH achter het stuur zat…

--EINDE--