Menopauzen By Proxy #8: Achtenveertig uur op kamertemperatuur…

Uiteraard gun ik ieder zijn voetstuk.

Laat dat duidelijk zijn.

Het voetstuk dat ik voor ogen heb voor, pak ‘m beet, de gemiddelde Influencer komt in de vorm–als het aan mij zou liggen, mensen; niet denken dat Uw buren hier ook zo over denken–van een kruis.

En dat de Influencer hier dan met een aantal achttien centimeter lange spijkers door voeten en polsen aan genageld zou zijn… Of worden… En de wereld draaide gewoon door…

Als Jezus stierf voor onze zonden, dan zou een Influencer best misleiding–en daar dan voor sterven zoals de Grote Mr. J.–aangerekend mogen worden.

Met een lieflijk bordje erboven: IPRM (Influentia Penitus Rex Mundus) in plaats van INRI. En wat ik geschreven heb, dat heb ik geschreven.

Ware het niet, dat mij een straffe halt werd toegeroepen.

Want naast en na het door mij gelezen artikel, werd ik vrijwel dertig seconden na het publiceren van hetzelfde artikel, gebeld door mijn vriend The Italian. Of ik mijn mening over Influencers nog even zou kunnen herzien?

Om een beeld te geven van The Italian–hij is een Italiaan. Sterker nog: hij is een Siciliaan. 

Heeft U beeld?

Ik bedoel, we hebben het nu toch over door de Romeinen uitgevonden marteltechnieken; laten we het dan ook even hebben over volbloed Italianen.

Mijn vriend is zo ontzettend Italiaans, dat voor hem Italië bij Rome begint. Alles ten noorden van Rome is volgens hem–en dit is een directe quote–”Zwitserland”.

Ik ging op vakantie naar Venetië–duizend jaar geleden–en hij vroeg me–sarcasme trekt sarcasme aan, blijkbaar–de groeten te doen aan iedereen in Zwitserland aldaar.

Hetzelfde geldt voor Milaan. Fashionweek in Milaan met hem aan je zijde, betekent dat hij Groeten Uit Zwitserland onder zijn Instakraam posts zet; al dan niet met een ertoe doende hashtag. En een prompte Italiaanse–alles ten zuiden van Rome dus–vlag, of vijftien…

Het feit dat hij te pas en te onpas Sicilië in de conversatie schuift, komt omdat zijn oom–en laten we hem Oom Paul noemen omwille van de privacy, ook al heet de man gewoon Oom Guiseppe–een sinaasappel handel runt net buiten Palermo. 

En met sinaasappel handel bedoelen we natuurlijk The Godfather (kent U die film?) met–in dit geval–in de hoofdrol Oom Guiseppe (Oom Paul voor de AVG-ers onder ons); een timide, doch potige Italiaan met als voornaamste hobby's ambachtelijk betonschoenmaker en paardenhoofdverstopper. 

(En, geloof me, onder bepaalde Laura Ashley dekbedhoezen valt zo’n in je bed verstopt paardenhoofd helemaal niet op–het blendt echt helemaal met het motief du jour. [korting, uiteraard, via de link-in-bio]... We hebben het voor U getest…)

Een etentje bij Oom Guiseppe, waar je als vriendvan wel eens voor uitgenodigd wordt, lijkt of je onderdeel bent van La Piovra (kent U die serie?). Alsof de tijd heel even heeft stil gestaan en je meegezogen wordt in een wervelwind van geschiedenis, behoorlijke en fatsoenlijke tafelmanieren en een wifi-loos bestaan. 

En ik ben niet van het extreme nostalgische, maar soms is iets uit de oude tijd gewoon beter. Overzichtelijker. Mooier. En door die wifi-loosheid van het archaïsche, compleet losgekoppeld van de boze, onbegrijpelijke buitenwereld waar alleen planeet Look-At-Me-Look-At-Me de dienst lijkt uit te maken. Overigens, met oude tijd bedoel ik natuurlijk niet de Jaren 80 of-Godbetert–de Jaren 60–om eens een dwarsstraat te nemen–maar een periode ergens vlak voor het uitvinden van de boekdrukkunst.

(Alle gekheid op een stokje: soms, maar dan echt heel soms, als alle mogelijkheden lijken te zijn uitgeteld en er geen stap meer vooruit gedaan wordt–oftewel, met elke “verbetering” gaan er veertien goede dingen verloren, dus elke “verbetering” wordt een verslechtering-keer-veertien; en vaak vallen deze uit het zicht omdat het “mij” niet overkomt, maar ondertussen overkomt het iemand-keer-veertien anders wel–soms is het beter en beter gezegd nodig om vooruitgang te boeken door juist achteruit te gaan.

Soms heb je kennis en omgangskunde uit een vroeger tijdperk nodig om de huidige te verbeteren of zelfs omver te werpen.

Soms heb je kennis uit de culinaire en medische wereld nodig om een betere, veiligere wereld te creëren welke misschien economisch niet rendabel is, maar wel een glimlach of vijftien miljard op evenzoveel gezichten tovert. 

We kunnen elkaar nu helemaal vol gaan gooien met chemische bestrijdingsmiddelen om weet-ik-veel-neem-eens-een-dwarsstraat kanker te genezen, maar de chemicaliën–in de volksmond beter bekend als medicatie–welke het ene kwaaltje verhelpen, veroorzaken elders weer een andere kwaal. Dat heet iets in de trant van een gat met een gat dichten–collateral damage. 

Ik heb niets tegen de medische wereld of de wetenschap, begrijp me niet verkeerd, maar we hebben tegenwoordig zoveel pilletjes en middeltjes nodig, dat het ene medicijn eigenlijk niet met het andere samen kan, maar die combinatie aan middelen heeft wel de beste resultaten geboekt in het verleden, maar als we pilletje nummer drie toevoegen kan dat dan weer wel, maar die combinatie kan weer een maagbeschadiging veroorzaken, dus doen we pilletje vier er ook maar bij, maar die gaat weer heel erg slecht tijdens het rijden, dus doen we er nog een pilletje bij, maar die in combinatie met pilletje nummer twee veroorzaakt enorm haaruitval, dus doen we er een ander pilletje bij zodat dat ondervangen wordt, maar dan kan dat alleen als we ook dit pilletje er nog bij doen, want anders bent U voor een aanzienlijke periode op Uw werk uit de roulatie en dat wil de ARBO niet en resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst: uiteindelijk pompt U zich zo ontzettend vol chemische rommel, dat je eigenlijk geen openbaar toilet meer mag gebruiken als gevolg van het gevaar voor de volksgezondheid vanwege het dumpen van carcinogeen restafval. En na Uw dood is Uw lichaam niet eens meer te gebruiken in een Atoombom-programma in het Midden Oosten, maar een kniesoor, want U bent toch dood.

En U heeft zelfstandig de winstmarges van de farmaceutische industrie behoorlijk gespekt.

Nu begrijp ik dat U Uw overlevingskansen van kwaal één met een eventuele andere aandoening wilt vergroten–zeker als U nog “jong-en-vitaal” bent–U had alleen de pech dat onder de rook van bepaalde fabrieken bepaalde soorten kanker versneld en heviger optreden, maar een dode werknemer is altijd nog goedkoper dan een niet-terzake-doende interim, en een fabriek sluiten is in elk scenario gewoonweg onmogelijk; dan had U daar maar niet moeten gaan wonen! Dat begrijpt U net zo goed als ik.

Focus je dan eens op de Menopauzerende medemens; dan kom je eenzelfde soort redenatie tegen–een pil voor een pil en daar weer een pil voor en een paar extra hormonen en een zalfje tegen haaruitval en een extra dieet, want geen van de medicatie werkt in combinatie met cafeïne en alcohol. Trouwens, spruitjes kunnen ook niet meer.

Al in de oudheid, echter, waren er middeltjes om de Menopauzerende medemens op te lappen–in ieder geval tot een dusdanig meewerkend medemens omturnend, dat er geen maisoogst, broodbak sessie, oppas uurtje of weefgetouw moment in het geding kwam–kortom, de grot zag er altijd picobello uit, de kinderen kregen te vreten en manlief werd na de jacht op sensuele wijze ook nog even verwend–hij werkt altijd zo hard en doet zo ontzettend zijn best...

Black cohosh, beter bekend als Cimicifuga racemosa, is zo’n middeltje welke door de oorspronkelijke bewoners van de Verenigde Staten–lang voor er ooit een witte Europeaan voet aan land zette–werd ingezet om opvliegers, nachtzweten, hartkloppingen, angst en stemmingswisselingen tegen te gaan. 

Natuurlijk zijn er Europese studies naar de positieve werking hiervan gedaan, met de kleine sidenote dat voor deze studies de goedkope, geïmporteerde Aziatische variant van de plant werd gebruikt, dus de resultaten waren niet Europese Geneeskunde waardig, vandaar dat de Europese vrouw het nog steeds moet doen met heerlijk chemisch gefabriseerde hormoontherapiën–werken als een malle en veroorzaken bijna geen borst- of baarmoederhalskanker meer. Reden te meer om dan niet op een moeilijk te verkrijgen plant te gaan kauwen.

Dichter bij huis–en al beschreven door Hippocrates, maar wie neemt die nu serieus anno TikTok–gebruikte men Vitex agnus-castus of in de volksmond beter bekend als Monnikspeper. 

Niet alleen als pijnstiller en ontstekingsremmer, maar bijvoorbeeld ook bij een verminderde vruchtbaarheid, menstruatiestoornissen, endometriose, acne, vleesbomen, misselijkheid, vochtretentie, constipatie, vermoeidheid, slaapproblemen, prikkelbaarheid, boosheid, angst, stemmingswisselingen en verlies aan interesse in dagelijkse activiteiten. 

Dat betekent min of meer een bes in plaats van veertien verschillende pillen–een antipsychoticum of drie even buiten beschouwing gelaten.

Het groeit weelderig rond het Middellandse Zeegebied.

En wat te denken van Maca. Al in gebruik bij de Inca’s–en die zijn echt niet “uitgestorven” omdat er een dodelijke revolutie van Menopauzerende Inca-innen aan de gang was.

Maca werkt zeer gunstig en vrijwel direct op bijnieren, hypothalamus, hypofyse en schildklieren en reduceert in deze hoedanigheid stress, vermoeidheid en herstel na ziekte, ter verbetering van de fysieke en mentale conditie bij het ouder worden, bij sport, laag libido, slaapproblemen, bloedarmoede, hoge bloeddruk, premenstrueel syndroom, verminderde vruchtbaarheid en overgangsklachten.

Helaas werkt de plant alleen als het in de rijke grond van Peru op een hoogte van zeker 4000 meter in barre omstandigheden in het Andes gebergte groeit. 

Er zijn verschillende kleuren–van de knol–en de kleur staat voor de mogelijkheden om deze toe te dienen op mannen ofwel vrouwen. 

Geef mij zo’n knol!

De wortel van Ashwagandha–oftewel: Withania somnifera–is een rasayana–oftewel: tonicum–en wordt wel ‘Indiase ginseng’ genoemd. 

Het adaptogene kruid gaat stressgerelateerde klachten–waaronder depressie, angst, stemmingswisselingen, laag libido, slapeloosheid, hypertensie, geheugen- en concentratieproblemen en vermoeidheid–tegen en bevordert een goede lichamelijke en geestelijke conditie bij het ouder worden. 

Ashwagandha is een belangrijke medicinale plant binnen de ayurvedische geneeskunde en wordt van oudsher toegepast in kruidenformules tegen overgangsklachten.

Voor al deze medicinale toepassingen van een huis-tuin-en-keuken knol bestaat een Westerse studie met veelal positieve resultaten, alleen de opbrengsten voor de farmaceutische industrie is bij inzet van deze planten, knollen en kruiden minimaal, dus is het zaak deze studies niet aan jan-en-alleman vrij te geven. 

Want wie bekostigt dan de Ferrari van de Andropauzerende sub-CEO van Pil & Co?

Dus vallen we weer in de handen van ofwel de dubieuze uitvoerenden–hoewel er onder de kwaden natuurlijk ook goeden zijn–van de Homeopathie ofwel de Zilverwater, Chloorhexidine en Ivermectine slurpende, geagiteerde Influencer.)

En daar gaat het hier dus om. U moet mij ondertussen kennen van de vele omwegen welke ik neem; maar in alle serieusheid: Route Du Soleil is toch dodelijk als je weet dat de B-wegen je zo veel meer kunnen bieden… Je doet er alleen iets langer over, maar als je van de reis niet kunt genieten, waarom wil je dan überhaupt een einddoel?

Anyway… Het artikel, waar ik voorzichtig naar hint, seconden voor U de duisternis van de Originele Mafia en de Herbologische vakkennis van Valérie's Aroma-atelier–ik beloof U dat dit bestaat–werd ingezogen met mijn korte, doch accurate beschrijving van één van mijn beste vrienden, verhaalde over de combinatie eten en influencers.

Nu levert zo’n combo bij mij meestal kokhalsneigingen op, welke in het ergste geval een week kunnen aanhouden–tenzij ik Monnikspeper kauw, want dan ziet de wereld er opeens wél rooskleurig uit–maar mijn vriend The Italian bracht mij op andere gedachten.

De Influencer in kwestie–van het artikel dus; wel blijven opletten–bracht de gehele wereld in apocalyptisch gevaar. Hij alleen? In dit geval wel, want hij was met gemak Patient Zero te noemen.

Uiteindelijk draaide het hierom: we zouden geen planten moeten eten, omdat planten helemaal niet gegeten willen worden.

Neemt U dit wel even als aantekening mee voor de volgende kringverjaardag of doodsaaie en niet terzake doende vergadering op woensdagmiddag?

Als U een plant tegen zijn wil in–schrijft U mee?–opeet, dan kan dit huid- en darmklachten veroorzaken. Onder andere. 

Een Bloemkool met Rancune, of zoiets. Catastrofale Artichokken. Bloeddorstige IJsbergsla–nu in de bonus!

Nu is één van de Influencers wie deze trend in leven brengt–of: tenminste Patient Zero in dit verhaal–en houdt, Oom Paul. 

En omdat het een Influencer is, anonimiseren we de boel hier even niet en noemen we hem gewoon Paul Saladino, de biohacker! Staat gewoon op zijn kaartje… 

En in tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden, is dit heerschap geen Italiaan. Zelfs geen Zwitser. 

Gewoon een ordinaire Amerikaan, wie YouTuber, Anti-Veganist-Activist, Cholesterol-Ontkenner, Conspiracy-Theorist en Carnivoor-Dieet-Voorstander op zijn CV heeft staan. Onder andere.

Mijn Italian–met name vanwege het stukje Cholesterol-Ontkenner–is fan. Heeft al zijn boeken. Zijn platen ook, trouwens. Drie keer live gezien. Got the T-shirt!

Kijk, het komt erop neer, dat je alleen vruchten zou moeten eten–want dát wil de plant nu weer wel, anders zou die plant die vruchten niet vormen; die zijn om te eten–en verder vlees en vlees en iets van vlees. En dan als dessert vlees. Mocht er daarna nog een gang komen, dan moet deze in ieder geval bestaan uit vlees, want je moet vlees eten. Schijnbaar. 

En dan later op de avond, als je met je goede gedrag op de bank een serie zit te bingen; als je dan onverhoed nog eens trek krijgt, neem dan in ieder geval iets van vlees.

Want dat willen de planten.

Ik snap dat. The Italian begrijpt dat nog veel beter.

Want serieus: een paardenhoofd in iemands bed leggen, tot daar aan toe–de rest van dat beest moet wel op! Weggooien is zonde. Er is al zoveel honger op de wereld. Dan ga je een hoofdloos paard niet gewoon met betonschoentjes de Middellandse Zee in duwen. Dat begrijpt U net zo goed als ik. Die vreet je gewoon op. Oom Guiseppe sprak… Boekdelen!

The Italian heeft me een aantal keer–in de periode dat wij ondertussen bevriend zijn; zo’n vijfendertig jaar, and counting: ik kan zo slecht tegen veranderingen–uitgenodigd om mee te gaan op een jaag-festijn. Een festa di caccia, zo U wilt.

Schijnt een traditie te zijn onder bepaalde mannen. Dat begrijpt U net zo goed als ik.

Een beetje door de bossen dolen. Hier en daar een hert, ree of zwijn schieten. Leeg laten bloeden, villen, niet-eetbare organen eruit, boven een vuur hangen. Opeten.

Zoals U leest: ik gun iedereen zijn hobby. Sterker nog: soms doe ik er lustig aan mee.

En geloof me: een ree schieten gaat veel gemakkelijker dan een gewond of ziek dier met je blote handen uit zijn lijden verlossen. Heeft U weleens een kip-met-astma de nek omgedraaid? Ik zweer het bij alle losgeslagen Heidense Goden: dat doe je maar één keer. Of een konijntje-met-een-bloedneus zijn nek gebroken? Echt; eenmalig!

Maar zo’n anoniem reetje–zeker als je weet hoe het uiteindelijk gaat smaken–met een kogel door de hals? Geen enkel probleem. Het mocht zelfs van Prins Bernhard. Niet dat ik me met hem wil vergelijken of identificeren, maar je kunt in gevallen als deze maar beter een voorbeeld en ontsnappingsclausule-in-het-contract-van-je-leven hebben.

En U gaat nog een weekendje skiën met Uw mannelijke vriendenclubje? Hoe Nouveau Riche…

De eerste keer dat het gebeurde–die uitnodiging dus–werd mij verteld dat we in het Zwarte Woud–of all fucking places–op everzwijn zouden gaan jagen. (“Maar een per ongeluk verwond hert is natuurlijk ook goed!” was een door mij verwelkomt geruststellertje.)

Dus ik stelde me, per direct–bij het horen van everzwijn–zo’n Bacchanaal voor, met kruiken vol mede, een druïde genaamd Panoramix–die moest natuurlijk mee om ons van een nog niet gedefinieerd drankje bereid met Viscum album (overal goed voor en een waardig vervanger van aspirine) te voorzien tijdens de jacht–aan onze zijde, een everzwijn op een open vuur en een bard, gekneveld en gesnoerd aan of in een boom. 

“Darling,” zei The Italian, “wij zijn Romeinen. Geen Galliërs.” Mij, met mijn DNA-jackpot voor het gemak even meegerekend–hoewel ik volgens de stamboom geen enkel druppeltje Imperium Romanum, Etruskisch of Trojaans in mij heb.

Dus werd het een Baccanale met flessen vol Limoncello–vandaar die sinaasappelhandel, waar wel eens een verdwaalde citroenboomgaard in werd meegenomen–geen druïde–want die waren verboden in Rome, en dus ook geen niet gedefinieerd drankje bereid met Viscum album, maar we namen genoegen met Grappa (overal goed voor een een waardige voorloper van een dag vol met aspirine)–aan onze zijde, een everzwijn met Parmezaanse kaas en rode basilicum op een open vuur en Pier Paolo Pasolini, gekneveld en gesnoerd aan of in een boom. 

(Kleine kanttekening: Parmezaanse kaas is uiteraard Zwitsers.

Bovendien: Grappa. Dat doe je ook echt maar één keer in je leven… Mijn God, wat een bocht en waardig voorloper van een maand vol met aspirine.)

Hoedanook, op zo’n gebeurtenis ben je even–heel even–Imperium Romanum By Proxy.

Het schijnt–volledig terzijde, want dit zou het verhaal eigenlijk moeten zijn–dat iets in het eten wat je tot je neemt, een opvlieger hier en daar gedurende een Menopauze of ander overgangsmoment naar keuze, ofwel activeert, ofwel tegenwerkt. 

Naast hetgeen we al op de B-weg naar ons einddoel zijn tegengekomen aan knol-achtigen uit lang vergeten leefgemeenschappen.

Daags–waarschijnlijk jaren, maar ik hou van wijn en wijn houdt niet van geheugen–voor het conscious momento dat mijn moeder met haar hoofd in een vriezer verdween, had zij ons eetpatroon al min of meer aangepast. (Uit eigen beweging, zonder overleg vooraf. Hoewel wij als kinderen-van niet iets van een Familie-overleg zouden verwachten–dit was nog lang voor de introductie van Tieners-hebben-ook-een-stem op Netflix.)

Niet omdat de plant dat op dat moment wilde, maar omdat er een beweging bezig was die de macrobioot heette.

Niet dat mijn moeder nu full-time Macrobiotisch ging–dat heeft iets te maken met Yin en Yang in het voedsel en de uitsluiting van koffie en alcohol; mijn moeder was daar destijds nog echt niet aan toe.

Anyway, mijn ergste herinnering hieraan is Kefir–ordinaire anti-opvlieger By Proxy Elixer of niet. 

U koopt het nu gewoon bij de LIDL, maar dat is natuurlijk geen Kefir. Dat is ordinaire Kefir uit een fabriekje, want we moeten wel meegaan met de trends en het heeft op fucking FaceBook gestaan en het is in de aanbieding en kijk-eens-wat-het-met-de-huid-van-Sylvie-doet!

Mijn moeder maakte Kefir–plain and simple…

Mijn moeder had een weckfles met Kefir-culturen en melk, welke officieel–ik heb het opgezocht voor U–gedurende achtenveertig uur (schrijft U mee?) op kamertemperatuur een proces doorliep, met iets als Kefir als gevolg. 

Het moest iets wat lijkt op Kefir opleveren. Een mild koolzuurhoudend en mild alcoholhoudend drankje–volgens de telling zouden allebei op kleiner dan 0,25% moeten staan–uit vermoedelijk de Kaukasus. Hoewel in Tibet een soortgelijke cultuur is gevonden welke Tara heet. Maar dat bekt in de LIDL lang niet zo exotisch als Kefir.

Wat de oorspronkelijke afkomst ook is, het drankje is fantastisch, want je bent wat je eet. En je zinkt hoe je drinkt!

Wij–mijn vader, zusje en ik–moesten dit drinken, want dat is goed voor je; hele volksstammen zouden een moord doen voor een lekker drankje als dit. Aldus mijn moeder.

Kefir maken is dus een–want anders krijg je geen koolzuur en al helemaal geen alcohol–fermentatie-proces–hoe je het ook wendt, weckt of keert. 

Mijn moeder weet niet–of begrijpt niet–wat achtenveertig uur op kamertemperatuur is. 

Wij moesten elke dag, vlak voor we naar school en/of werk vertrokken, een beker Kefir-à-la-maman drinken–of we nu By Proxy wilden gaan of niet.

Wij moesten zeker vijf jaar, want zo lang duurde deze hype bij maman, straalbezopen in de klas en/of op onze werkplek zitten…

De Kefir van mijn moeder–Le Kefir à La Maman; Une Boisson Miracle–was in basis licht ontvlambaar en qua alcohol sterker dan welke Grappa dan ook, welke U ooit heeft genuttigd in Uw leven… Het zou, net als Absint en aspirine en vitamine D op de lijst met verboden middelen moeten staan. 

Het is een God’s Mirakel dat iemand dit avontuur überhaupt heeft overleeft; de Kefir à la maman leidde in ieder geval tot een collateral damage aspirineverslaving van een klein gezin. Geef de Grappa maar de schuld!

Vindt U het vreemd–of je nu een liefhebber van vlees bent of niet–dat ik het mijn persoonlijke missie vind om Influencers te behoeden om niet doordachte informatie Het Web op te sturen; voor je het weet zit de hele wereld aan Le Kefir à La Maman; Une Boisson Miracle…

Want dat willen de planten…

En de Farmaceutische Industrie–en al haar CEO’s en aandeelhouders–lachen zich een aspirineverslaving…