Menopauzen By Proxy #5: Menopauzerende Moodswings

Stel, je moet een trap oplopen, achterwaarts, hijgend, een vastgestelde tekst orerende, een knuppel heen en weer zwaaiend, Jack Nicholson op ademafstand, met zijn meest satanische lach op zijn gezicht geboetseerd in zicht.

Het overkwam Shelley Duvall–ons helaas recentelijk afgenomen door de natuur, oftewel: zij overleed ergens in de zomer van 2024. 

Om precies te zijn en terug te gaan naar het onderwerp van keuze; het overkwam Shelley Duvall 127 keer. In één week tijd. Wel gewoon van maandag tot vrijdag overigens. Dat dan weer wel.

Kijk, U mag dan de belangrijkste administratief medewerker, bij elk willekeurig bedrijf dan ook, zijn; Shelley Duvall was een actrice van bijzonder formaat, wie 127 keer achterwaarts een trap opliep, een knuppel wild rond zwaaide en een vastgelegde tekst oreerde alsof het een baan betrof. Ik geef het U te doen.

Het schijnt dat hoe zij achteraf beschreef hoe afschuwelijk deze week was, hoe dit een smet dreef op haar verdere carrière, een exacte opsomming is van hoe Menopauzers zich gedurende één dag voelen als er een Moodswing–welke ze gekscherend nooit eerder schijnen te hebben gehad; U kunt het tegendeel aandragen wat U wilt, maar dat was klaarblijkelijk en wetenschappelijk vastgelegd geen Moodswing: U luisterde op dat moment gewoon niet! Nu U weer!–optreedt. 

Een Moodswing–voor de Novicen onder ons; maar geloof me, als U de afgelopen uren met een Menopauzer, een willekeurige vrouw (zonder dat ik hiermee enige vorm van misogynie probeer te uiten, maar het is gewoon een vastgesteld feit dat een man–behalve ik–gedurende de dag door vier emoties gaat en een vrouw door vier emoties per minuut) of met mij (ziet U: ik ben niet geheel afwerend van een beetje gezonde zelfspot; zeker niet als het de waarheid behelst) bent omgegaan, dan bent U niet geheel onbekend met het fenomeen–is een plotselinge of hevige verandering in een persoon’s emotionele toestand–uitend in extreme emoties, alsof het een soort orkaan betaamd. 

Een schuilkelder is voor de omstanders inderdaad ook hier vaak een vereiste om een Swing in de Mood te kunnen overleven. Of te absorberen, want vaak is de eerste-die-ik-tegenkom (in de altijd ik-ben-correct-hierin blauw bewolkte wereld van de Swinger–niet de seksuele variant overigens; mijn God, was dat maar waar) degene wie het moet ontgelden.

Gedurende een Moodswing kan een individu ontzettend snel–lichtsnelheid–van stemming wisselen en binnen dertig milliseconden van ontzettend blij en gelukkig naar verdrietig, geïrriteerd en zelfs agressief (of een combinatie van allen) overgaan–van Uw lokale pornokanaal naar het Achtuur Journaal overschakelen duurt langer. Het laden van deze pagina op het apparaat van Uw keuze duurt langer dan de omschakeling van happy naar sad bij een Moodswinger. Om met de nooit-geëvenaarde–maar een beetje afgedreven–Hans Teeuwen te spreken: "Soms is het clowntje vrolijk, soms heeft het clowntje pijn!” En dat las U langzamer dan de intrede van de Moodswing welke net werd ingezet bij Uw Menopauzerende Partner, dertig centimeter van U verwijderd op Uw gezellige IKEA bank–ik heb die bank ook!

Als we ons even richten op degenen met een hogere Oestrogene spiegel dan ik (vrouwen)–want dan hoef ik weer niet al te veel uit te weiden over mijn eigen Swings, welke overigens een aangeboren chemisch defect sieren en niet zozeer omdat ik fulltime By-Proxy ben gegaan–dan kwamen–Menopauzerend of niet–deze uiteraard al tot uiting tijdens de heerlijke bezoekjes aan PMS-city!

Naast het opgeblazen gevoel, gevoelige borsten, enorme depressies waar Nick Drake een puntje aan zou kunnen zuigen–en dat waarschijnlijk graag had gedaan; ik ken Nick Drake verder niet, behalve (via) zijn muziek: geen idee waar hij hem buiten zijn depressieve buien om graag in hing. Als hij hem al graag ergens in hing, bedoel ik–vermoeidheid en (vr)eetaanvallen.

In andere levensvormen vormt bovenstaand lijstje een opsomming van een wild weekend in Las Vegas met je buddies op vijftien spliffs per persoon per dag.

Gerenommeerd vrouwenarts en psychiatrisch ondersteuner (of zoiets) Alana Biggers durfde in haar gepubliceerde artikel omtrent Moodswings–overigens haalde zij dan wel weer aan dat het zowel mannen als vrouwen betrof–in 2020 te beweren dat behandeling van Moodswings not typically necessary zou zijn als deze het leven van de betrokkene–degene met de Swings dus–niet zou beïnvloeden.

Dat zegt verder niets over de betrokkenen in de omgeving van de betrokkene–de By Proxies zoals we ze al sinds de eerste aflevering van deze serie zo liefkozend noemen.

Het feit dat mensen hun werk niet meer naar behoren kunnen uitvoeren omdat de secretaresse last heeft van Menopauzerende Moodswings, in een pauzerende beweging waar geen CAO tegenop kan. 

Het feit dat mensen hun werk niet meer naar behoren kunnen uitvoeren omdat één van de secretaresses van een gerenommeerd agentschap, op oorkaan-volume haar ongenoegen over welke situatie dan ook–te veel ginseng in de ginseng-thee, een mail waarin zij niet werd genoemd omdat het een mail was welke niet over haar ging maar zij wel vond dat zij vermeld zou moeten zijn geworden, want mensen staan rijendik aan haar bureau om te zeggen dat zij niet is vermeld in een mail welke klaarblijkelijk niet over haar ging (de mensen stonden er niet echt, alleen in haar psychopatische swing-zicht, welke een getroebleerd leven en een van nature klote-karakter in één klap inzichtelijk maakte), te weinig rucola op de broodjes-gezond, broodjes-gezond an sich, het te felle licht in de wc’s, licht in basis in een stemming welke alleen eindeloze, koude, zwarte winter kan uiten–moet oreren alsof het onderdeel van haar contractueel vastgelegde werkzaamheden betaamd, welke van elke medewerker–direct of indirect–een By Proxy van haar Menopauze–gelardeerd met ongenoegen en een onverwerkt jeugdtrauma of drie–wordt, zonder dat er vooraf een mail hierover naar het personeel is gegaan.

Zou er eindelijk eens een keer een mail over haar gaan… Maar ik durf te denken dat dit ook weer niet de bedoeling zou zijn, waarna er wederom een beerput–op orkaan-volume–opengetrokken wordt en haar–toch al in basis niet aantrekkelijke–bek zal uitlopen. Ze heeft zich in ieder geval niet omhoog-geneukt–tenzij haar eerdere meerdere stekeblind en hersendood en in constante staat van opwinding zou zijn geweest–ik ken deze mensen verder niet.

U heeft The Office waarschijnlijk wel gezien.

Het is niet zozeer de Menopauzer wie gelijkenissen ziet in de hel welke Shelley Duvall heeft moeten doormaken om van The Shining–kent U die film?–de klassieker te maken welke het nu–en eigenlijk sinds uitkomen in 1980 al–is.

Ik denk–hardop–dat de Menopauzer By Proxy in die hijgende met een honkbalknuppel swingende–geen woordgrapje–vrouw, in blinde paniek, achterwaarts een trap op lopend, een gelijke ziet. 

Het is juist Jack Nicholson–hij zat ook in de film The Shining; heeft U die film gezien?–wie de personificatie van de menopauze is. 

En Shelley Duvall–want we kennen allemaal het 127 keer per week herhalen van een handeling om die verachtelijke Menopauzerende Moodswing proberen uit de weg te gaan; of dat nu van maandag tot vrijdag is of met inbegrip van het weekeinde–is zeer zeker een By Proxy. 

Iemand wie toch echt niet meer weet welke kant op te gaan–behalve de trap op, en dan ook nog eens achterwaarts.

De swingende honkbalknuppel is in dit geval geen personificatie van een Moodswing en Jack Torrance–meesterlijk gespeeld door Jack Nicholson–niet zozeer de personificatie van het kwaad om van die afschuwelijke Moodswing–oftewel Vrouw–af te komen. 

The Shining is gewoon een film over de Menopauze. Hoe je het ook wendt of keert. 

Niet over bovennatuurlijk kwaad dat in ons allemaal huist, of over slecht management in de hotellerie. 

Het is gewoon van de eerste openingsshot tot en met de laatste inzoom op die befaamde foto van het 4th Of July Ball in 1921, met de duivels lachende Jack Torrance in het Laatste Avondmaal waardige midden, om het slot in te leiden, één grote Moodswing, waar de Menopauzer op een gemiddelde doordeweekse dag, gedurende elke veertien seconden, doorheen gaat. Of doorheen moet gaan.

En Shelley is de vleesgeworden held voor alle By Proxies. 

In alle serieusheid; het leven hangt echt niet van toevalligheden aan elkaar. 

Ik vond mijn moeder gedurende een Oververhitting–zonder Swing overigens, want Kutjong was toch echt een koosnaampje voor mij sinds mijn derde levensjaar–met haar hoofd in een vriezer. 

En waar sloot Wendy Torrance–gespeeld door Shelley Duvall in The Shining (kent U die film?)–Jack Torrance in op, halverwege de film?

Dat zijn toevalligheden welke alleen in het echte leven voorkomen; nooit in film, want anders waren ze wel verklaarbaar.