Menopauzen By Proxy #3: SHOPPING CAN KILL YOU! (of, De Navel Van Nivea)
Gesloten–deze mensen mochten nooit meer op de Straten Van De Belastingbetaler Gezien Worden–Extreme Psychiatrie. Als Zorgverlener–toen nog Idioot Wie Een Soort VIG Mag Uitvoeren Maar Dan Alleen Maar Omdat Je Op Papier Een Wetenschapper Bent… (U mag me in briefuitwisseling volgens de Nederlandse Wet Weledelgestrengelde Heer noemen… En ik mag U, in tegenprestatie, minachten…)
De vorm van Psychiatrie waarbij ik elke eerste van de maand–als ik al dienst had, want anders was het een moment later–de toegangscode–of eigenlijk de laat-me-eruit-code–van de deuren aan de cliënten moest vragen, want zij hadden meer toegang tot de briefings-gericht-aan-de-werknemers dan degene wie er daadwerkelijk werkten–de tijd dat De Zorg er nog toe deed, zeg maar… Waterdicht Systeem…
In ieder geval: gedurende die tijd heb ik driemaal een training Agressie Op De Werkvloer moeten volgen–helemaal niet erg; het hoort er nu eenmaal bij.
Maar bij alle drie van de trainingen–waterdicht, goed bevonden door Het Rijk, U kent het–kwam ik niet wijzer en met meer handvatten de training uit als dat ik erin was gegaan.
Waarom ik überhaupt in de psychiatrie terecht ben gekomen? U weet dat waarschijnlijk beter dan ik… Ik hou van wijn… En wijn houdt niet van een geheugen…
En, in alle redelijkheid, een Chardonnay hier en daar even buiten beschouwing gelaten: dat is niet eens een betamelijke vraag.
Kijk, ik klus al een aanzienlijke tijd behoorlijk wat bij in de Kunsten–dat weet U net zo goed als ik–zoals in de muziek of het theater en als ik echt heel desperaat was–of U een heel goed verhaal had om mij over te halen–wilde ik ook nog wel eens model staan voor het een of ander, alleen, alles bij elkaar opgeteld, leverde het–mijn geprefereerde genre in kwestie in alle vormen van voorgaande even meegenomen in de calculatie–niet ontzettend veel geld op. En blijkbaar heb je dat nodig als je wilt (over)leven… Wist ik veel. Dat wist niemand… Toen…
Als we het dan over Modellering hebben: Ik was (ben) de Navel Van Nivea…
Ik heb aan een ex-vriendin–do not ask–moeten uitleggen waarom de Navel in de Nivea-For-Men campagne zo ontzettend op mijn navel leek. Weet ik veel dat als je me pijpt, dat je dan een studie van mijn Navel maakt–contract-technisch is dit nooit besproken…
“Mhoa,” zei ik, “omdat iemand met een redelijk professionele camera mijn lichaam van onderkant-tepel tot oeps-schaamhaar-rand van mijn onderbroek op een negatief heeft vastgelegd en hier geld mee heeft verdient voor Nivea-For-Men (wat voor die tijd nog niet eens zo groot was; dus dank je wel Navel!) om een postertje te printen en nu kun jij kosteloos–Hallo! Dank je wel, Jean!!–naar fucking Club Med in Bulgarije, want mijn Navel hangt op elk treinstation in West-Europa… Deling van de winstmarge ofzo, maar ik heb nooit echt heel erg Economie gehad op school, dus ik kan me hierin behoorlijk vergissen… Die foto bedoel je?”
Jaren later–en zeventienhonderdzevenenvijftig (Rode) Wijnen later in tijd–kwam men met hetzelfde verzoek, maar ik wilde niet langer de Navel-Van-Nivea zijn… Ik ben ondertussen mijn eigen Navel… KvK-nummer, alles… Nog steeds trouwens…
Hoedanook… Dan lopen de inkomsten vast en moet je iets en dat iets werd een baan in de wereld van de Opgeslooten Geestelijk Getroebleerde Menschen… Of zo…
En dan wordt je blootgesteld aan Omgaan Met Agressie Op De Werkvloer Cursussen… Just Kill Me! Kill Me Now!!! Ik wil het equivalent van een kleine kluis op mijn hoofd gedumpt… Nu!
Grootste (Groteske??!) Gemene Deler in al deze cursussen was deze:
“Stel, er komt een Patiënt (Cliënt) op je af met een mes in de aanslag, dan neem je een stap afstand en zeg je 'Stop! Dit wil ik niet!’ terwijl je je hand omhoog heft en het universele 'stop gebaar' maakt met diezelfde opgestoken hand.”
Ik beloof je dat dit is gebeurd. Ik beloof je dat dit is onderwezen. Zonder knipoog. Recentelijk, tijdens een–Menopauzen-By-Proxy moment–opruimmoment van de zolder hebben WIJ mijn diploma gevonden aangaande deze cursus, gecombineerd met een introductie tot de Haptonomie… (Voor de Wereld Van Besparing maken we er gewoon één nietszeggend Diploma van…)
Ik zweer je: tering is makkelijker uit te leggen… En sneller… Einstein’s Relativiteitstheorie ook trouwens…
Dus, iemand met geen oog-wit meer, maar een vervangende rode gloed, pupillen zo groot als schoteltjes welke je normaliter onder een kopje zou plaatsen, met een vers gestolen mes waarmee je een op hol geslagen wild zwijn tot een magnifiek vijfgangendiner kunt omturnen; en deze persoon komt met stekende, Psycho-achtige–kent U die film?–bewegingen op U af in een gang, waar de enige mogelijke uitgang een kamer van een 80-jarige mede-persoon op die afdeling, in een psychose omdat zijn 58-jarige dochter drie dagen eerder is overleden, is, en dan “Stop! Dit Wil Ik Niet,” gecombineerd met het handgebaar… Serieus??! Met mijn postuur?!?
Welke overlevingskansen heb ik en hoe groot is het bureau achter welke U deze theorie hebt verzonnen en hoe enorm is de duim, om te verklaren dat dit dé énige wérkende méthode is om een dusdanig gevaar uit de weg te gaan, waaruit dit is gezogen?
Ik heb uit een bijzonder betrouwbare bron vernomen, dat deze werkwijze nog steeds hier-en-daar gehanteerd wordt en dat, na mijn enorme stortvloed van commentaar en suggesties, de cursus nog steeds bestaat.
Een vermoorde werknemer blijkt nog steeds goedkoper te zijn dan een (onhandig op het rooster gezette) interim, welke een protocol–ter protectie van de mensen op de vloer–moet aanpassen tot een functioneel geheel–welkom op Planeet Aarde…
U begrijpt, met dit soort waterdichte protocollen om het de werknemer wie alle gevaren op zich neemt als onderdeel van functie… Wie wil dan nog langer de Navel Van Nivea zijn???!
Welk toekomstideaal gloort er nog aan de horizon als U deze training–doorbetaald–van Uw werkgever mag volgen–in combinatie met een Introductie tot de Haptonomie, mind you!
Die keuze is toch sneller gemaakt dan dat deze wordt aangeboden?
“Hoe zou jij het dan oplossen,” zei zo’n op hol geslagen zwever, die in praktijk had gezien en ondervonden (Yeah, Right…) dat dit echt een goede methode was en daarom de aangewezen persoon was om deze kennis met de groep te delen, als docent.
“Nou,” scandeerde ik, “ik zou de dichtstbijzijnde stoel pakken, deze met kracht in zijn gezicht laten eindigen, daarna een tweede, desnoods derde, vierde of vijfde klap op zijn rug, want, geloof me, een stoel in je gezicht dwingt je min-of-meer op de knieën. Ondertussen trek ik het brandalarm naar beneden, zet mijn knie op zijn keel en laat 500cc Haldol zijn strot inlopen… Misschien kost zoiets me mijn baan, maar ik ben nog wel in leven. In ieder geval lang genoeg om de tuchtcommissie toe te spreken om te verklaren waarom ik voor noodgevallen een flesje Haldol van 500cc op een willekeurige afdeling in een Gesloten Inrichting in de rechter zak van mijn uniform draag.”
Heb ik al ergens vermeld dat ik het diploma daadwerkelijk heb behaald?
Hoedanook… Long Story Short But Then Longer Because Short Stories Suck… (Ik sprak laatst met één van mijn Beste Vrienden–en het voordeel van “slechts” drie vrienden hebben is het feit dat ze alledrie voor het gemak Beste Vrienden zijn; it’s a fucking gift–en hij klaagde over het feit dat hij niet kort en to-the-point een verhaal kan vertellen. Ik gaf aan dat juist de details zo ontzettend leuk zijn om te horen en dat het eindeloos uitweiden over de kleine triviale dingen het verhaal juist zo levendig maakt… Het Leven zit in de Details… Niet in de Hoofdzaak…)
Ik stond in de supermarkt in de rij voor de kassa; tenminste, ik dácht dat ik in de rij stond. Waarschijnlijk stond ik op zo’n manier opgesteld, in wat ík dacht wat aangesloten in de rij was, dat een buitenstaander zou hebben kunnen denken: “jeetje, hij staat niet echt helemaal lekker in de rij, waarschijnlijk wacht hij op advies van een medewerker van deze supermarkt… net als die veertien mensen achter hem…”
U begrijpt het: iemand drong voor… Voor mij… En na mij die veertien andere mensen wie niet de indruk wekten in een rij voor de kassa te staan.
Dit gebeurt in elke wereldstad; geloof me!
Uiteraard–en dit overkomt je elke dag als je de fantastische cursus Omgang Met Agressie Op De Werkvloer met goed gevolg hebt afgerond in de jaren 90 of de jaren 00 van huidig millennium–dacht ik: “neem een stap afstand… til hand op tot universeel stopteken… zeg: ‘jeetje, stop, dit wil ik niet’... en accepteer een vleesmes met een lemmet van 24cm in de dienstdoende lever of dikke darm…” Tot ik, per ongeluk, in het winkelwagentje van de voordringer keek…
Negen pakken Tena Lady, veertien liter Ben&Jerry’s (in een wijde variëteit aan smaken), vijf flessen Shiraz, vierentwintig doosjes Paracetamol (met Coffeïne), negen flessen Martini Bianco (huismerk), de Linda, zeven flessen Chardonnay en een Dr. Oetker afbakpizza–smaak: salami…
Heel snel nam ik twee stappen afstand, en dwong mijn onderkaak terug tot een sluitend geheel met mijn bovenkaak–de opmerking: "Oj! Kutwijf-Eerste-Klas! Respect! De rij eindigt daar! Bij de ingang!” per onmiddellijk tot inslikken dwingend.
Dit was een vrouw who means business! Een Menopauzer! Ik herkende de inhoud van haar winkelwagentje als geen ander.
Deze vrouw behoorde tot de Tribe van mijn partner–degene voor wie ik full circle “By Proxy” ben gegaan en dit accepteert zoals iemand een volgende zonsopgang accepteert en min of meer verwacht.
Wie zegt dat “Stop! Dit Wil Ik Niet!” niet werkt… Al zeg je het alleen maar tegen jezelf…
Wellicht was dat–zevenduizend lichtjaar en een glas of vijf Merlot verwijderd van die ene cruciale dag–de onderliggende boodschap?
En ik maar denken dat het een boodschap voor de met een vleesmes gewapende cliënt was…
Silly me… Met mijn Navel-Van-Nivea erbij…
Comments
Post a Comment