Menopauzen By Proxy #2: “Wij en Samen…”

Er is iets met het woordje “Wij”... 

Kijk, begrijp me niet verkeerd; ik weet, heb ondervonden en begrijp dat er stellen op de markt zijn, wie bij alles een “Wij” in de conversatie schuiven. Over het algemeen is dit altijd de vrouwelijke variant in het koppel. 

Dit is, eerlijkheidshalve, slechts een observatie, maar ik kan dit staven aan de statistieken, geloof me! (Eén van mijn beste vrienden adviseert met klem en met zekere regelmaat een Excel-sheet voor welk huishoudelijk probleem dan ook… Hij is een klein genie… Niet Einstein-waardig, maar er zijn momenten dat ik aan zijn lippen hang vanwege “Oh, Jôh… Echt? Vertel me meer…” en dat dat dan ook nog doel en functie heeft waar ik nooit zelfstandig opgekomen zou zijn… Of in ieder geval met een gepaste vertraging op gekomen zou zijn… Onze Kleine Genieën vullen elkaar aan, zullen we maar zeggen… En laten we eerlijk zijn: waar vind je dat nog??? Ik, in mijn geval, in hem.)

“Wij hebben Eat, Love, Pray gekeken… Heerlijke film… Morgen gaan we naar Sex And The City Deel 2… Zo fijn Samen!” “Wij hebben dat gedaan…” “Wij hebben een abonnement op de Linda…” “Wij hebben zo’n heerlijke vakantie gehad in een all-innetje aan de Turkse Riviera…” “Wij delen een password…” “Wij hebben zijn ballen in mijn Gucci handtas…” “Wij zitten samen op yoga…” “Wij hebben Samen besloten dat hij niet meer mag drinken…” “Nee, Wij weten Samen gerust wel dat hij geen olijven lust*...”

U kent deze personen waarschijnlijk beter dan ik, want ik geef je vijf kansen als het om “Wij” gaat, en daarna is het “U gaat rechtstreeks naar de Sociale Omgang Gevangenis, U komt zeker niet langs een (hernieuwde) start, U kunt fluiten naar Uw centen… Sterker nog, door gehoorbeschadiging van alle “Wij”-opmerkingen zijn “Jullie”–dat is “Wij” vanuit mijn standpunt–míj nog geld verschuldigd… En geloof me, dit wordt een tweede hypotheek voor “Jullie”… Ik heb een advocaat wie Hitler nog kan vrijpleiten!”

Het meest frustrerende van alle “Wij”’s is met stip, nieuw-nieuw-nieuw, vanuit het niets op Nummer 1 en zonder discussie: “WIJ zijn ZWANGER!”

Ontzettend leuk dat je met je slappe lul en laaghangende, buiten proportie uitgezakte, schrale ballen meegaat naar de Pufclub, of hoe zwangerschapsyoga in combinatie met maanstenen en holistisch voedsel met inbegrip van verse, über veganistische Hobbit-paté ook mag heten tegenwoordig; voor mij is en blijft het de Pufclub. 

Maar leuk dat je met dat chagrijnige wijf van je bent meegekomen, wie alleen maar “gezellig” en “leuk” kan doen met alle andere drachtige wijven op die club; alle misogynie even terzijde. 

Maar jij, meneer, kan dan zeggen–of dit nu een Gemeenzaam Order was of niet–“Wij”; ZIJ doet het. Die zwangerschap, dus. 

Naast het castrerend sneren dat dat biertje in de derde maand (en verder) toch echt niet meer kan. “Er kan zomaar iets met mij gebeuren en dan heb jíj gedronken… Wat zullen mijn ouders wel niet zeggen?!? Of de buren…? En die mensen van nummer 17?!?”

“Wij” zijn niet samen zwanger! Laat dat duidelijk zijn. “Jij” dealt met striae, hormonen, huilbuien, eetbuien, buien, chagrijnig gedrag, kutopmerkingen, het weer, kleding welke niet (meer) past, huilbuien, zwangerschapssuiker, inscheuringen, huilbuien, niemand-vind-me-nog-aantrekkelijk, bedhelft inname, huilbuien, uitdijen, nee-niet-echt-erin-want-ik-ben-bang-dat-de-vrucht-beschadigd, huzarensalade om middernacht–maar dan vers en zelfgemaakt en wel nu–nee-ik-wil-je-piemel-nu-even-niet-aanraken, huilbuien en de uiteindelijke overige zeven maanden van de zwangerschap.

Dan kan die lamlendige lul, wie zijn piemel zo nodig onbeschermd erin moest hangen, de kattenbak verschonen. 

Dat is “Samen Zwanger”!!!

Regelmatig wordt ons–ONS, als in “Wij”–gevraagd waarom wij slechts één kind hebben. Alsof dat iets slechts is. 

Alsof iemand zich zou moeten schamen dat het goedbedoelde zaad toch echt in de matras is geëindigd in plaats van dáár waar het die chagrijnige eicel kon bevruchten. Of doorgeslikt. Of in een anus beland. Of, tijdens zeer exotische weekenden, in een andere vrouw, waar nooit meer iemand ooit iets van heeft gehoord, na zo'n eerlijk-zullen-we-alles-delen moment.

Daags na de bevalling heb ik me laten steriliseren–ziekenhuis-technisch gezien: we waren er toch.... Dat dat maar even duidelijk is. 

En dat lag niet aan de buien-wisselingen van mijn partner tijdens de zwangerschap–het kwam door de hele wereld–omhuld door roze wolken en dieptrieste beschuitjes met gekleurde muisjes–eromheen.

Het “Samen Zwanger, Samen Bevallen”. 

Dat!

Maar mijn partner moest een keizersnede ondergaan, waardoor zij in een bed ergens lag, ondergedompeld in de fantastische wereld genaamd Morfine, en ik die eindeloze stroom aan–ongetwijfeld goedbedoelde, maar zo ongelooflijk laat-mij-even-lekker-met-rust ontvangen–opmerkingen van het verplegende personeel van het lokale hospitaal.

Mijn God! 

Voorbeeld: nadat de Vitamine-K was toegediend, het kindje in de eerste kleding werd gepropt–niets past op welke leeftijd dan ook, en dat is écht heel erg vrouw-eigen (ja, ik heb een dochter)–en het wormpje mijn armen in werd gedrukt, kwam de stupide opmerking “Zo, en nu maar even genieten…” 

“Oh, heeft U al mijn vrienden al uitgenodigd en voor wijn en sushi gezorgd? Want dát is, in mijn beleving, genieten… Met een Grote G!”

[Gepikeerde blik waar Nurse Ratched een puntje aan kan zuigen.]

Eerste badje van mijn kind. In het ziekenhuis, want mijn partner had de handmatige toediening van de morfine-pomp gevonden, waardoor ik niets anders kon dan een aantal nachten bijboeken… 

“Wat een wonder, toch?!” werd er gezegd door de dienstdoende verpleegkundige. 

Hoewel, het had net zo goed de conciërge kunnen zijn.

“U beseft,” probeerde ik nog, “dat U nu kijkt naar een scheikundig biologisch proces, toch?!? Ik mag toch aannemen dat U een opleiding heeft genoten waar dit werd uitgelegd? U beseft toch hopelijk dat dit het resultaat is van een zeer succesvol–volgens de Christelijke Norm–verlopen neukpartij? Als het een Wonder zou zijn, dan lag ik nu aan die morfine-pomp met een ritssluiting in mijn buik…”

Wederom: [Gepikeerde blik waar Nurse Ratched een puntje aan kan zuigen.]

“Wij Zijn Samen Zwanger…” F*cking laat mij alstublieft met rust…

Waarom stuit het me, achttien jaar later, dan zo tegen de borst, dat Wij niet Samen in de Overgang zijn?

Dezelfde hormonen. Zelfde Vagina. Zelfde lichaam. Zelfde partner. Zelfde alles.

Toegegeven, de eerste jaren na de bevalling waren in het kopje “Wij” voor mijn kant van “Wij” niet te doen. 

Er moest geneukt worden. Extreem. De hormonen gingen zichtbaar de kamer rond–als de zaden van een juist toegeblazen paardebloem; ook U heeft dat gedaan…

Veel, vaak, eindeloos nachtmerrie-achtig. Dat kan een simpele piemel niet aan. Geloof me. Ik heb het voor U getest.

Tot de voorzichtige intrede van de Menopauze… Beginnende met iets wat al eeuwen regulair is opeens irregulair te maken… ("Ik ben overtijd… Oh, nee, toch niet… Jawel, ik ben overtijd… Maar… Wacht… Nee, niets aan de hand… … … Ik ben toch overtijd… Nee… Toch niet…" via "Hoezo nu al weer? Ik was toch vorige week al ongesteld? Of was dat vorige maand? Vorig kwartaal? Nee, zeker twee weken geleden…" tot en met "Die ongelooflijke KUT Eisprong-app werkt niet! Ik voel dat ik nu aan het ei-springen ben, maar volgens die app moet ik pas weer een eisprong krijgen als we weer in contact komen met de komeet van Halley… Ik weet het niet meer. Ik doe het vanavond wel even met de hand… Wacht, die app stond in de verkeerde tijd-zone…") Anyway... In welke hoedanigheid dan ook… (U kent de film The Exorcist?) 

Hoedanook, tot die tijd was het “aantreden!!!!” En, geloof me, ik ben een liefhebber. Maar, een dunne huid is nu eenmaal een dunne huid. En de mijne lag er tot aan de wortel af. Er werd geneukt. Schoolvoorbeeld geneukt… Hoewel…?!?

Maar, anyway, toen kwam Menopauze–het is zo’n gast die op je feestje verschijnt, onuitgenodigd… Je geeft hem een drankje, want je bent een gastheer of je bent het niet… Maar het kreng gaat nooit meer weg. Je houdt altijd rekening met dit soort gasten, maar je besteedt er ook weer niet al je tijd aan. En toch… Poef!... 

Je hebt twintig jaar lang een streng knoflook voor je slaapkamerraam hangen–want je weet het nooit—en je haalt het één keer weg–weet ik veel; de ramen moesten gezeemd worden–en, tada!, daar heb je Dracula–in hoogsteigen persoon…

Klootzak! (“I meant me,” zei Diane Wiest ooit eens geweldig in een Ron Howard film… Parenthood: Kent U die film?)

En geloof me… Als je al zesduizend jaar–omdat Toetanchamon toestemming gaf–met dezelfde partner bivakkeert in hetzelfde huis; je neemt dingen op een gegeven moment voor lief. 

Scheetjes in bed, de witte was welke al dagen geleden in de wasmachine gestopt had kunnen worden, baanverlies, faillissement, het uitlachen omdat je met je vader Pétanque in plaats van de reguliere 18-holes golf gaat spelen… 

Menopauze loert–op een of andere slinkse wijze–altijd om de hoek.

Net als Nurse Ratched… Kutwijf Eerste Klas… Heb-je-die-film-gezien-?

“Wij Zijn In De Menopauze…” 

Het moet het eerste kring-gesprek-gedurende-de-verjaardag van je aangetrouwde moeder en daar dan een beste vriend van nog sieren. Blokjes kaas en plakjes leverworst inbegrepen.

Er is niemand, maar dan ook echt niemand, wie opstaat tijdens verjaardagen, teamoverleggen, jaarvergaderingen, tien-minuten-gesprekken-op-school, bij de buurtborrel, het teambuilding-uitje en zegt: “Jôh, in feite is alles in orde, maar laat me vooraf melden: ik kan raar uit de hoek komen, maar dat komt omdat Wij In De Overgang Zitten… Hormonen, begrijp je?!?”

En waarom niet? We zijn toch ook “Samen Zwanger”? We gaan toch ook “Samen Op Yoga”? Ik heb fucking Eat, Love, Pray zeven miljoen keer moeten aanschouwen en het wordt er keer op keer écht niet beter op… Julia Roberts of niet…

We doen toch alles samen? 

Waarom zou ik met mijn mannelijke vrienden op skivakantie moeten om even rust te vinden uit al die hormonale spanning? Ik heb maar drie mannelijke (beste) vrienden, waarvan één met een vrouw in de Menopauze, één met een Tweede-Leg-Dame en één homo… Welk hotel en welke piste in Tirol accepteert ons als ontspanningzoekend Quatro…?!? Dit is een serieuze vraag…

De laatste tijd word ik vastgebonden. Daar! Dan weet U het maar.

In bed.

Niet omdat dat opwindend en neukbaar is, maar omdat er niet langer een andere uitweg is.

Mijn partner heeft nachtelijke opvliegers. 

Precies zoals ik mijn moeder met haar hoofd in de vriezer aantrof. Dat soort opvliegers.

Ik word ‘s avonds in bed met riemen–welke ooit een heel ander doeleinde hadden–vastgebonden in bed, omdat de kans bestaat dat ik uit het bed wordt geblazen… Twister-achtig–kent U die film? 

Mijn partner heeft zevenenveertig elektrische ventilatoren–en niet de Blokker-variant, mind you–om het bed heen gepositioneerd, op standje orkaan, om haar nachtelijke opvliegers op te vangen. 

Het is standaard Windkracht 12 in mijn slaapkamer–geen dag uitgezonderd, geen seizoen te gek... 

Van alle kanten. 

Er zijn Gouverneurs uit Florida, die bij ons komen kijken in de slaapkamer hoe wij met een 5-Hurricane omgaan gedurende de nacht en zonder shelter.

Hoe bedoel je: We Zitten Samen In De Overgang…?!? 

Het is, zonder uitzondering, een proces waar meerdere continenten bij betrokken zijn… 

Nee… Ga jij lekker op yoga met je wijf!

*) Daadwerkelijk gebeurt bij een man van wie ik persoonlijk weet dat hij gek was op olijven, maar deze van zijn echtgenote niet meer mocht eten, want het gaf hem zo’n vreemde geur tijdens de uitademing als hij sliep… Beter bekend als mijn Opa…