Je wilde wel demonstreren tegen kernwapens, maar dat mocht niet van je moeder.


Het gevaarlijke aan nostalgie is uiteraard dat men bijzonder snel verzandt in “vroeger was alles beter”; door continue door een roze bril naar het verleden te kijken–het geheugen is wetenschappelijk maakbaar, wat niets meer of minder is dan ‘ik filter alle negativiteit er uit tot ik een perfect beeld heb gecreëerd welke een wereld laat zien waarin alles zon en blauwe lucht was’.
Een crisis als AIDS of de reden waarom er een Live Aid was; het is simpelweg niet opgenomen in dit dienstdoende La Vie En Rose.

Maar nu we het toch over nostalgie hebben: het leuke van de Jaren Tachtig is dat je het hebt meegemaakt. Natuurlijk was je een van de eerste fans van Madonna, Michael Jackson en/of Prince–om eens de heilige drie-eenheid van de Jaren Tachtig te nemen. Natuurlijk was je bij de val van De Muur–hoewel je er toen al tien jaar Jaren Tachtig op had zitten. En de iT had niet bestaan zonder jouw inmenging. Natuurlijk. Dat snap ik. Daarom ken ik je ook zo goed. We ontmoeten elkaar steevast bij deze historische gebeurtenissen.

In werkelijkheid was het uiteraard een stuk minder romantisch dan men je laat weten–en dan met name doelend op de mensen wie er werkelijke herinneringen aan hebben. (Om met de deur in jouw jaren 80 arbeiders-rijtjeshuis binnen te vallen: ik was geen groot fan van Jackson, Prince ontdekte ik pas in 1987, evenals Madonna, we moesten Live Aid van mijn moeder kijken, dus dat was al minder interessant dan wanneer je het zelf zou hebben ontdekt, over AIDS mochten we het niet hebben, want dan zou oma van slag raken en de iT betrad ik voor het eerst in 1990, toen de Jaren Tachtig alweer decennia achter ons lag. Tot zover mijn herinneringen aan de Jaren Tachtig–tenminste, dat deel van mijn herinneringen welke ik in het openbaar wil delen.)

Want weet je, het telefoonnummer van die ene leuke klasgenoot vond je in het telefoonboek. Die lag thuis in het telefoonkastje. Of deze vond je, half verscheurd, in een telefooncel.
Het nieuwe album van Prince, Nena, Culture Club of Madonna luisterde je in de platenzaak. Daar mocht je met een koptelefoon op vijf minuten naar een LP luisteren voordat je die kocht–wat je nooit deed, want daar had je geen geld voor.
De songteksten vond je in de hoes van een LP die je voor je verjaardag kreeg. Of je nam het liedje op met je cassetterecordertje en schreef de tekst zelf uit.
Liefdesverdriet? Je las de Club van voor naar achter voor tips. Of luisterde op zondagmiddag naar Lieve Paul, van Paul de Leeuw, op de radio.
Het nieuws las je in de krant. En ‘s avonds zetten je ouders ALTIJD het 8 Uur Journaal aan, dus pikte je daar ook het een en ander op.
Als je de laatste roddels wilde weten moesten je wachten tot je naar de kapper ging en daar de Story en Privé kon lezen.
Voor het weerbericht was je afhankelijk van wat de weerman na het 8 Uur Journaal voorspelde. Of je belde 003 voor het actuele weerbericht.
Om te weten wat je vrienden deden, moest je ze bellen. Met een telefoon die in de kamer stond waardoor iedereen je kon horen. En je vader of moeder na 30 seconden al riep dat bellen heel duur was en dat je moest ophangen.
Wat ‘s avonds op televisie kwam las je in de televisiegids.
Hoe je moest ‘tongen’, hoe je een bh met een hand kon losmaken, of wat een g-spot is (als die al was uitgevonden), las je in de Viva van je zus. Of in de Viva van de zus van een vriend.
Wat de laatste mode voor meiden was, las je in Yes of Fancy. Of je ging met een vriendin (nooit ‘je’) naar Mac & Maggie om daar toe te kijken hoe zij tussen de rekken stond te struinen.
Waar het feestje was? Je had geen idee. Je ging gewoon op goed geluk naar de disco of kroeg.
Als je je papieren agenda niet bij je had, had je geen idee welke afspraken je die dag had. En zonder die agenda wist je ook niet de telefoonnummers van sommige van je vrienden, want je kon maximaal tien van die lange nummers onthouden. En zonder die agenda had je ook geen idee wat je huiswerk was. En of je er een beetje goed voorstond qua cijfers op school.
Hoeveel geld je precies op je rekening had wist je pas als de wekelijkse brief van de bank met afschrijvingen in de bus lag.
Was je verdwaald? Dan zat er niks anders op dan iemand om de weg te vragen. En je vervolgens weer verdwaalde en je het wéér moest vragen.
Je moest goed bijhouden, of nog beter opschrijven, wie je geld had geleend zodat je ook wist aan wie je wat kon terugvragen.
Hoe ver je had hardgelopen en hoe snel je dat had gedaan moest je maar een beetje inschatten. Of je telde je stappen en wist bij duizend dat je ongeveer een kilometer had gelopen.
Een taxi bestellen kon alleen als je een kwartje had, zodat je in een telefooncel naar de taxicentrale kon bellen.
Je hoopte dat je foto’s waren gelukt, maar zeker weten wist je dat pas als je het rolletje had weggebracht en een week later de foto’s kon ophalen. Met een beetje geluk waren er twee van de vierentwintig scherp.
Als je naar de film wilde moest je wachten op de krant van donderdag waar de filmladder in stond.
Wat artiesten in hun vrije tijd deden, wat hun lievelingseten was, wanneer ze kwamen optreden in Nederland; De Popfoto en Hitkrant waren je informatiebronnen.

De Jaren Tachtig waren de jaren van de introductie van de magnetron, en dus ook de magnetronmaaltijden. De buitenlandse keuken kwam nog dichterbij met de introductie van de Knorr wereldgerechten in 1982 . Het waren de jaren van de lightproducten, kwarktaart uit pakjes, Bubblicious kauwgom en Punica!
Economisch ging het weer iets beter in Nederland, en dat zag je terug in het interieur. Bruin kon echt niet meer; het werd tijd voor nieuwe zakelijkheid. En licht! De grote planten verdwenen, net als de zitkuilen, schrootjes en oranje-bruine gordijnen.
Ook de komst van Ikea naar Nederland (in 1978) zorgde er voor dat steeds meer mensen zich voordelig een nieuw en fris interieur kunnen aanschaffen.
Jouw make-up bestond uit blauwe oogschaduw en roze lippenstift. En je had een permanent in je haar–je zag er, kortom, als een poedel uit. Maar er gold wel: hoe groter je haar (optisten, opschuimen en vast zetten met een hele bus haarlak per keer), hoe groter je persoonlijkheid–like, hi, okay…
Als je een werkstuk maakte, fleurde je dat op met stiften en plaatjes die je uit tijdschriften knipte.
Je dronk bessen met ijs of zoete witte wijn, en rookte stiekem Caballero zonder filter–als je die stoere leeftijd van het roken bereikte.
Je wilde wel demonstreren tegen kernwapens, maar dat mocht niet van je moeder. In plaats daarvan liep je met stoere Ban de Bom-buttons op de jas. Maar die mocht je dan niet aan bij bezoekjes aan oma, want daarvan raakte ze van slag.
Je huilde stiekem bij ET.
In de zomer verbrandde je tot de blaren op je schouders stonden en in de winter droegen alle meisjes beenwarmers. En alles was mooi, als het maar een fluorkleurtje had.
Op zondag deed je niks. Winkels waren dicht, en er was niets te beleven. Behalve wandelen met je ouders en dat wilde je zeker niet. In plaats daarvan spelde je de Hitkrant van voor tot achter. Vooral de probleemrubriek–hoe weet je dat hij ook verliefd is op jou? Wat doe ik aan die vieze puistjes?
Op televisie genoten we vooral van quizzen (Boggle, Vijf tegen vijf, Cijfers & letters) en spelprogamma’s (Doet ie ’t of doet ie ’t niet, Hints, Ren je Rot). We maakten kennis met Adam Curry en Simone Walraven in het populaire muziekprogramma Countdown. Je keek–als dat mocht van je ouders, want die hadden toen nog min of meer een soort van gezag–naar Dallas, Dynasty en Falcon Crest en vervolgens moest je een hele week wachten op de volgende aflevering.

Waar ik heel erg blij mee was, was dat ik–anderen waren minder gezegend met hun ouders–naar “V” mocht kijken–zolang oma dat maar niet te weten kwam, want anders zou ze wel eens van slag kunnen raken.
Volgens mij werd het door Veronica uitgezonden.
En wat schertst mijn verbazing? “V” is weer helemaal terug!
Uiteraard in een metaforische vorm, maar dat we onderworpen worden aan een stel hagedissen van vijfentachtig lichtjaren van hier, dat staat buiten kijf.
 

In mijn eigen nostalgie–welke een stuk verder gaat dan het behouden van een twijfelachtig creatuur als (zwarte) Piet–is de serie een fantastische scifi trip, maar ik zou er destijds nooit bij stilgestaan hebben dat er, gedurende mijn leven, ooit een politicus op zou staan welke de plot van deze serie–fictie; bovendien gebaseerd op een boek waarin een invasie van fascisme en nazisme in de Verenigde Staten beschreven wordt–als een absolute, zei metaforische waarheid predikt aan een gevolg welke gevoelig is voor elke vorm van Xenofobie dan ook.
Dat soort van indoctrinatie–hoewel deze term veelvuldig wordt gebruikt voor het politieke links; oftewel schapen–hield ik voor mogelijk in een wereld van voor de Tweede Wereldoorlog, en dus ook een wereld welke verantwoordelijk is voor het niet tegenhouden van een Tweede Wereldoorlog. Kort door de bocht.

Ironisch echter, dat de massa–links of rechts; ik discrimineer niet–links beschuldigd van indoctrinatie–door onderwijs, vrije pers, MSM, de Kabal en nu dus ook een horde Elitaire (witte wijn zippende) Hagedissen welke de wereld waar U en ik in vertoeven regeren–en zelf glorieert in het zogenoemde “zelf onderzoek doen” waarin de wetenschappelijke onderzoeken van geïndoctrineerd links worden ontdaan van moeilijke termen en alleen die drie zinnen worden gebruikt waar men op dat moment iets aan heeft–typ-ex is niet voor niets uitgevonden–en deze worden vervolgens geïntroduceerd als de algehele waarheid–en dus een stok om mee te slaan naar indoctrinerend links–waarna, vervolgens, een hele meute gelijkgestemden–als schapen, mind you–achter deze informatie aan hobbelt, alsof ze per klik betaald worden of zo. Dit is een vorm van indoctrinatie, maar een kniesoor etc.
Bovendien is de bovenstaande situatie een van de plot-lines van de tv-serie “V”.

Wordt Wakker! is het nieuwe woke en het oude woke is nu een scheldwoord, want dan ben je tegen Zwarte Piet en de Gulden en Negerzoenen en in de Lidl kom ik mooi ook nooit meer, want die hebben een feest-folder en ik wil een kerst-folder.
Heb ik nu nog iets gemist? Naast mijn mis naar nostalgie, zoals die in de Jaren Tachtig bestond.

Maar goed. “V” dus. Echter, het ijs onder de wakkerende dappere strijders die voor Uw en mijn vrijheid elke zondag de boer opgaan (niet letterlijk, maar we zijn wel voor de boer, want zonder boer geen Jaren Tachtig, zullen we maar zeggen) om te strijden voor "V" Vrijheid*–vooral die van meningsuiting, maar dan wel de vorm van meningsuiting welke ontdaan is van Linkse Indoctrinatie, want dat soort meningsuiting is slecht–en voor het behoud van één of meerdere uitkeringen. Doen ze geheel vrijblijvend voor U en mij. 
In ruil voor al die strijd willen ze alleen Uw en Mijn naam te grabbel gooien want we doen het voor Alle Mensen in Nederland–minus de Elite, de Kabal, het Kartel, de Joden en de Hagedissen welke ons leiden vanuit tunnels, vijfentwintig kilometer onder het Nederlandse aardoppervlak, waar alle vermiste kinderen sinds 1949 zijn ondergebracht en aangekoppeld aan melkmachines welke hun bloed eruit halen zodat de Joden dit kunnen drinken tijdens Duivelse Rituelen welke geleid worden door de kloon van Koning Willem-Alexander van Oranje–en daarom moet de vlag omgekeerd hangen. 
Zodat zij weten dat de rebellen achter het Grootste Geheim van de Wereld van Nederland zijn gekomen. U kunt doneren via de bekende knop, zolang de ING-WEF-rekening nog live is. U ziet, de Corona-pandemie–die helemaal niet bestaan heeft–is toch nog ergens goed voor geweest. Anders had U dit allemaal nooit geweten. Want wist U dat de serie "V" bestond? Gelukkig wist Inge uit Schuddekutteveen dit wel en kwam zij in contact met iemand wie 5G-chips uit Sheds kon spiegelen, en alles daarna is het welbekende sneeuwbal-effect (met dank aan 57 op het randje van goede smaak opererende Telegram kanalen en Dorien Rose of hoe dat monster uit "V" ook mag heten). Daar heeft U nu profijt vanbegint toch een beetje scheuren te vertonen. Alsof je naar een foto van Dorien Roseof hoe dat monster uit "V" ook mag hetenuit de toekomst zit te kijken. Maar wellichtde informatie vanuit de betrouwbare Telegram kanalen beweegt zich voort met de snelheid van de doneer-knopgloort er nog een ander licht aan de horizon.

Want, nu het gehele “V” scenario aan ridiculiteit onderhevig is, wordt het al-oude Vaccin-schade weer uit de kast gehaald. En volgens mij had Twilight Zone ook al eens een aflevering over herhalingen. Of is het nu Groundhog Day waar ik aan denk…

Hoe dan ook; je mocht willen dat we nog in het intellect van de Jaren Tachtig vertoefden...




*) Ik weet gerust dat de 'V' in "V" stond voor Victory, maar als iedereen en zijn moeder en zijn wijf de Uil van Minerva, Boreaal, Indoctrineren, Evident, en andere Words-Du-Jour mag misbruiken naar hartelust, dan mag ik het verdomme ook!

Comments