Jans was geschokt. Karlijn laconiek.

Er was eens een boom.

Deze boom stond in een miljoenenstad.

Laten we voor de beeldvorming even Amsterdam nemen, want Amsterdam is nu eenmaal de plek waar in de werkelijkheid–die ene plek in het universum van fictie vs. nog grotere fictie, welke we allemaal proberen te ontlopen–deze boom ook stond.

Stond, dus.

En die boom was prachtig. Een alledaagse boom, maar als je eenmaal natuur boven menselijkheid hebt verkozen–en, ja, de mens is technisch gezien een onderdeel van de natuur, maar de arrogantie van de mens in acht genomen en het destructieve vermogen, zouden mensen een absolute subcategorie moeten zijn in dat wonderlijke web des levens–dan openbaart de schoonheid van het alledaagse zich vanzelf. Hoef je niets voor te doen. Alleen "de mens" even uitschakelen als meest relevante en belangrijkste ding op aarde. En zelfs dat–de mens kennende–is een ongelooflijk makkelijk ding om te doen.

Zonder dat anderen–mensen, dus–er erg in hadden, was deze boom een onderdeel geworden van het ecosysteem waar hij deel van uitmaakte–of hij nu wilde of niet.

Ik neem aan dat ik U niets hoef te vertellen over klimaatverandering. Niet dat dat onderdeel is van deze collectie woorden. Maar ik neem aan, dat U daar min of meer–struisvogelpolitiek even daar gelaten–ook oog voor hebt. (Mijn geheugen is niet al te best, maar ik heb in mijn jeugd niet zulke heftige stormen meegemaakt als nu. Dat geldt overigens ook voor de zomers. In mijn geheugen–niet zaligmakend, ik weet het–waren de zomers in Nederland altijd min of meer hetzelfde. Niet te heet, buitje op zijn tijd…U herinnert het zich waarschijnlijk beter dan ik…)

Dus de stormen welke Nederland teisteren, lijken steeds heftiger te worden.

Zo ook voor de boom.

Dus tijdens een van die heftige stormen–ze hebben tegenwoordig ook hier een naam; een ding welke ik alleen in Amerika meegekregen heb–bezweek de boom. Ondanks al zijn pracht. Ondanks het feit dat het een onderdeel van het dienstdoende ecosysteem was geworden. Ondanks dat de mens het toeliet dat de boom "was". 

Bij nader onderzoek bleek–achteraf, zoals altijd–dat de boom in lengte en pracht en praal dat deed wat er van een boom verwacht wordt, maar dat de wortels van de boom ver onderontwikkeld waren. Dat de boom alle voorgaande stormen overleeft had, was een God's mirakel. Hij had met de misvormde, kleine wortels al veel eerder neer moeten gaan.

Maar de boom wilde zo graag. Hij wilde zo graag gezien worden. Hij wilde zo graag onderdeel van het geheel zijn.

Nu zijn er bedrijven onder ons–wederom "mensen", dus dit verhaal kent nu al geen goede afloop–welke "mindfulness" in hun infrastructuur hebben opgenomen.

En negen van de tien keer krijgen ze hier zelfs een soort subsidie voor. Of zijn de kosten voor een coach–want als er iets belangrijk is in een bedrijf, dan is het wel een coach–op een of andere manier declarabel. Zelfs bij zorgverzekeringen. Want "kijk eens even hoe wij het beste voor hebben met onze medewerkers".

Heel kort door de bocht: als jij "lekker in je vel zit" dan zit een ander dat ook en dan hebben we minder trammelant op de werkvloer over triviale dingen.

Dat triviale dingen uit jouw persoonlijke leven niet op de werkvloer thuis horen; daar ben ik het roerend mee eens. Als Einstein alleen maar had lopen zaniken over het kutwijf waarmee hij getrouwd was tegen al zijn lab partners, dan hadden we nu geen relativiteitstheorie. 

Maar nu willen bedrijven graag dat je al jouw persoonlijke shit continu loopt te spuien, want dan snapt de ander waarom jij de hele dag jouw persoonlijke shit loopt te spuien.

Dus nemen bedrijven maar al te graag een of andere lifestyle coach of mindfulness coach in dienst om het "leven" van de werknemers op de werkvloer draaglijk te maken. Dat je zonder gêne kan lopen bomen over er-niet-toe-doende onzin–want, serieus, waar ben jij uiteindelijk voor aangenomen?–om jouw werk en werkomgeving draaglijk en functioneel voor jouw privéleven te maken. Zeer kort door de bocht, maar als je de hele zooi indikt is dit in werkelijkheid wat eruit komt.

Sowieso, een coach om jouw leven draaglijk te maken. Zeg dit in Malawi en je wordt per direct ritueel geslacht. En terecht.

Waar het een grote plus voor het bedrijf is, is dat er minder gezeik naar "boven" is, zodat daar in alle rust de zakken gevuld kunnen worden. Niets meer en niets minder.

Zo'n zesduizend jaar geleden verhaalde Jan Kruis–of all people–het al in een conversatie tussen Jans en haar dochter Karlijn over het feit dat de schoolleiding een leerling alleen zou kennen als deze problematisch was en/of in contact was gekomen met de politie of justitie. Jans was geschokt. Karlijn laconiek. 

En zoals Karlijn destijds al ironisch verhaalde: "een school is als een schoenenfabriek. Zij hebben elke keer nieuwe huid nodig om een mooi laarsje te maken. Zo heeft een school steeds weer nieuwe leerlingen nodig om aan een zeker slagingspercentage te voldoen.." Min of meer. De strip ligt ergens in mijn boekenkast en ik heb geen zin om op te staan om deze erbij te pakken, maar dit dekt de lading. En dan niet eens min-of-meer.

Het gaat uiteindelijk allemaal om te behalen cijfers en zakken vullen aan de top en dan met name door de lonen van de mensen welke het allemaal moeten doen, zo laag mogelijk te houden. 

En komt er gezeur vanuit het personeel, dan kunnen we anno nu gewoon belastingvrij een "coach" inhuren–en met "coach" bedoel ik: verwende doch veredelde huisvrouw met matige Instragram-kennis en vijftien er-niet-toe-doende uit het (meestal chirurgisch bijgewerkte) hoofd geleerde quotes van inspirerende-maar-de-lading-niet-dekkende personages rangerende ergens tussen Lady Gaga en Beyoncé–om de gemoederen in te dammen, om vervolgens te zeggen tegen de aandeelhouders dat "we er alles aan hebben gedaan om ons personeel tevreden te houden".

Had die boom dat nou maar geweten. Een "wortel-groei-coach". Ik zie mogelijkheden…