Dit wil je bereiken, toch? Beetje fietsen, bloemetjes plukken, haar wassen bij de put.

Er zijn wortels; dat dat duidelijk mag zijn.

Grote wortels, kleine wortels, misvormde wortels. En net als met smaak, valt ook onder de wortels niet te twisten over hun uiterlijk. Heeft iets met body-positivity te maken. Schijnt.

Maar hoe kan ook; er zijn dus wortels.

En dat een wortel soms een vreemd effect op je kan hebben, dat staat buiten kijf.

Laatst werd ik weer eens geconfronteerd met zo'n wortel.

Want, en tenzij je–net als ik–in een bubbel, onder een steen, in een schuilkelder-tegen-nucleair-geweld woont, leeft en recreëert, en hier verder geen weet van hebt–of actieve herinneringen; schijnt tegenwoordig ook te mogen–we bevinden ons–mensheid-technisch gezien–op dit moment in de laatste fase van de Apocalyps.

Een zelfverkozen, zelfgecreëerde, alles opslokkende Apocalyps van Bijbelse proporties, maar niettemin, een Apocalyps.

Laten we het simpel houden: de huizenmarkt. Je kunt niet meer verkopen, want de kans dat je een ander huis weet te bemachtigen en er "op vooruit gaat" is minimaal. Je kunt als starter helemaal niets meer, want je schijnt tegenwoordig in het bezit te moeten zijn van een Jubelton, bovenop een lening bij paps en mams en dan die hypotheek nog–want dat veertien keer boven de eigenlijke waarde bieden om het huis te bemachtigen moet toch ergens vandaan komen–om je überhaupt in de richting van de huizenmarkt te begeven. Zo ongeveer; misschien laat ik een tonnetje hier en daar buiten beschouwing, want ik begeef mij niet op de huizenmarkt. Ik heb een woning van ruim een eeuw oud en heb tegenwoordig het budget niet meer om te verduurzamen of de buitenboel te schilderen, maar ik mag niet klagen, want hoeveel mensen met een redelijk inkomen wonen er niet in een kliko? Met zijn vijven, want anders is het niet op te brengen? Dat dus.

En menig makelaar is van het type "Ja, ik kan er ook niets aan doen, ik moet me ook aan de regels houden". Dus daar heb je ook niet heel veel aan. 

Maar wat ze wel kunnen is je een wortel voorhouden. En over smaak valt niet te twisten, dus ook niet over de huidige stand van Uw voorkeur naar wortels. Of deze nu groot is, terwijl je klein prefereert: het is net als met piemels. Mijn voorkeur gaat uit naar "als hij het maar doet" (en tegenwoordig is die gedachte een beetje bijgetrokken tot "Mens, met mijn leefstijl en leeftijd: wees blij dát hij het nog doet!") en laat ik nou net zo denken over wortels.

Een van de eerste wortels waar ik mee in aanraking kwam, was Timotei. 

Ergens in de jaren tachtig van de Negentiende Eeuw, was er een televisiereclame van Timotei, en daarin zag je zo'n blond wicht met zo'n ongevormde witte jurk een stukje fietsen met haar fiets mand vol met witte en gele bloemen. En dan stopte ze bij een waterput, want dat doe je als je verder toch de gehele dag geen ene fuck hoeft uit te voeren. Dan ga je fietsen en stoppen bij waterputten. Normaalste zaak van de wereld.

En dan gebeurde het. Ze ging bij die waterput haar haar wassen.

En dan gingen bij mij alle bellen in mijn jonge, ongevormde, maar zeer toegankelijke brein rinkelen. "Als je later groot bent, kun je gaan fietsen door de polder en je haar wassen bij de put." Dit was nog lang voor het educatief perfecte Teletubbies, dus vergeef me voor mijn naïviteit. 

Met een flinke plas water uit een handige houten kelk, spoelde ze haar haar weer schoon. In mijn ogen was dat de apotheose van "leven". Dit wil je bereiken, toch? Beetje fietsen, bloemetjes plukken, haar wassen bij de put. Geen wolkje aan de lucht. 

Het bleek een enorme wortel te zijn. Zo'n wortel waaraan je je wilt voorstellen. "Fijn kennis te maken, meneer Roberto Esquivel Cabrera. Mijn naam is Tiny Tim"

Dat de wortel werkte, bleek uit het feit dat mijn ouders mij wekenlang op mijn kamer op water en brood hebben gezet om van het gezeur om en over Timotei af te zijn. Timotei! Het was de sleutel tot de poort van de Geheime Tuin. Ik was er heilig van overtuigd. Ik stond op met het romantische beeld welke de wortel van Timotei mij toonde, ik ontbeet ermee, ik ging ermee naar school, deed er mijn huiswerk op, deelde mijn Timotei toekomstdroom tijdens het avondeten–"Laat dat jong zijn bek houden, want, God sta me bij, ik sla hem met de aardappellepel!"–en ging er gedesillusioneerd weer mee naar bed. Want waar was toch die weide met die waterput?

Mijn wortel-dieet werd nog erger, toen ook nog eens Roosvicee met een reclame kwam van mensen bij een waterput. Dat kind, dat zo moe werd van al het fietsen. "Want, ja, je hebt nog van die kleine beentjes." Dat mormel. Maar daar was de waterput. En prompt had moeder een fles Roosvicee in haar fiets mand. En glazen. En "mag ik pompen?" En, Hup! Dat kind kon weer fietsen. Duizenden kilometers. Het was een mirakel! Een vleesgeworden handoplegging.  

Opeens waren er overal wortels. Waar ik ook keek. En ik wilde ook pompen. En een waterput. En Roosvicee. En Timotei.

Maar nee! Ik kreeg goedkope Burg limonade. En Schwarzkopf shampoo. En een jeugdtrauma, als ik daar op latere leeftijd in zou geloven.

Voor mij was de wereld van Timotei en Roosvicee onbereikbaar. Maar die wortel werd maar voorgehouden. Gelukkig toen minder dan nu. Reclameblokken stonden destijds nog min of meer in hun kinderschoenen, dus wij wisten niets af van Cliffhangers middenin een programma, commerciële TV en alle ellende wat die wereld met zich meebracht. Nee. De reclames waren keurig voor en na het journaal, waarna Tineke Verburg je weer de reguliere programmering van de avond in sleurde. 

Het leven was simpel.

Maar nu, terug naar de huizenmarkt, want ergens ben ik bezig een punt te maken. Want Lockdown-kilos of niet, een overmatige alcoholconsumptie of niet; ik heb overal een mening over! Dat dan weer wel.

Recent werd ik gewezen op dit bord. Volgens de mare een ludieke actie van een makelaar. Want, telkens als iets volledig niet door de beugel kan, als er mensenlevens worden geschaad en vernietigd, als er mensen om welke reden dan ook tot op het bot beledigd worden, dan "moet je niet zo zeuren, deug-mens, want je moet wel tegen een geintje kunnen. Dit is overduidelijk een ludieke actie."

Wellicht is mijn humor–en gevoel voor ludus–minder ontwikkeld dan het Uwe–dat is natuurlijk heel goed mogelijk–maar etymologisch gezien vind ik dit niet bepaald Ludiek.

Voor het overgrote deel van de bevolking is een huis kopen namelijk onmogelijk. Niet alleen omdat de starters dit met de huidige eisen en prijzen gewoonweg niet kunnen–denk ik tenminste; ik had op mijn tweeëntwintigste ook niet ergens anderhalve ton rondslingeren. Naast de starters, komen de doorstromers ook nog eens in een benarde positie omdat hun droombaan uiteindelijk een uitzichtloze positie is gebleken.

Je moet wel bij dag en ontij mails en apps beantwoorden voor je werk, maar een beklimming van de financiële trap is vrijwel onmogelijk, want, "ja, we houden zelf net aan onze kop boven water."

Het algehele beleid van "Winst-Winst-Winst" is niet langer uit te leggen aan de werkende klasse. Twintigers, dertigers, veertigers en vijftigers zijn niet langer bereid om zich het ongans te werken voor een matig salaris en een bundeltje dubieuze randvoorwaarden enkel en alleen om het vakantiehuis en de boot van een stel oude kerels aan de zelfgecreëerde top te financieren.

Een stel oude kerels welke sowieso ver boven hun eigen niveau werken. Er wordt een kunstje aangeleerd welke in alle realiteit gewoon te hoog gegrepen is voor deze groep individuen in de complexiteit van het arbeidsproces, welke ook nog eens gecreëerd is om dezelfde elitaire club de hand boven het hoofd te houden. Maar "het ligt aan de afnemende werkethos van de lagere klassen!"

Yeah, right...

"Good times create weak men. Weak men create hard times." Nu U weer. 

De wortel die wordt voorgehouden over huizen kopen, elektrisch rijden en succes is niet langer van toepassing en niet langer toepasbaar. Zelfs als je na jaren van hard werken op een min of meer goed salaris zit. Het is en blijft een uitzichtloze positie voor mensen in de middenklasse. Over de onderste laag van de samenleving durf ik me niet eens uit te laten. 

De grote problemen worden namelijk nooit opgelost. De VVD bezuinigd daar waar het volgens de achterban het beste kan. Bij de laagste klassen. 

De bodem is weg. En het vooruitzicht is verdwenen.

En die heb je nu eenmaal heel hard nodig om mensen vertrouwen te geven in het dienstdoende systeem.

En of het nou een wortel is, een ludieke actie; ik denk dat we op een punt zijn aangekomen dat er steeds meer acties komen vanuit de werkende elite–want dat is de enige echte elite wie het recht heeft om zich elite te noemen. Dus niet de omhoog geneukte zakkenvullers, welke denken onmisbaar te zijn voor het proces van succesvol zakendoen of succesvol een divisie runnen. Die vijfentachtig lagen met verzonnen functies, welke zuigen en opslokken en verder niets met enig denkbaar proces binnen welke branche dan ook te maken hebben, behalve een mail beantwoorden ("Jammer dat je er zo over denkt..."), verontwaardigd uit de ogen kijken en vierenvijftig meetings per dag met gelijkgestemden bezoeken om te bomen over precies niets. Maar de lunch is wel altijd declarabel.

Wellicht kunnen we "was deze woning maar van jou" eens echt ludiek gaan inzetten.

Bij zorginstellingen ("Kon jij hier maar terecht"), speelgoedwinkels ("Had jij maar rijke ouders"), ziekenhuizen ("Was jij maar gezond") en bij de kantoren van al die subCEO's, Senior Concept Consultants, Junior Communication Idiots en CFO PR Deskundigen ("Had jij maar een echte baan"). 

En uiteraard op alle pornosites: "Was deze wortel maar van jou!"

(met dank aan Ester Naomi Perquin)