Lullig... (werktitel: Psychosomatisch)

Met de Tweede Golf, welke steeds erger in onze nek begint te hijgen—een beetje als een slachtoffer van het "griepje" genaamd Corona—leek het mij weer eens tijd voor ouderwets, laag-bij-de-gronds intertainment.

Het volgende fragment is een niet-gebruikte scène welke ik voor het boek Twelve Step Charlie schreef. Het beschrijft een situatie in een kamer met een arts—zo'n beetje de hoofdmoot van het boek.

"... Loop anders gewoon even mee. Ik heb niet voor niets anderhalve liter water naar binnen gewerkt voor ik hier kwam."

"Dat lijkt me niet helemaal gepast."
"Hoezo 'niet gepast'? Ik bied U de kans om mijn—onsamenhangende; ik zeg het zelf maar—verhaal in de praktijk te beoordelen. Daar droomt een medicus toch van, of niet soms?"
"Tja..."
"Dan lijkt het me het beste als U nu even meeloopt, want ik knap bijna."
De arts liep—mokkend, zag ik aan zijn gezicht, toen wij langs een spiegel kwamen—in stilte achter mij aan.
Ik trok de toiletdeur open, knoopte mijn broek open, en begon te urineren. De arts stond een beetje plompverloren tegen de deursponning aan en deed er alles aan om het tafereel niet te hoeven aanschouwen. De urine kletterde mild op het recent schoongemaakte porselein.
"Hoort U?"
"Tja," zei hij, waarbij ik de indruk kreeg dat hij met heel andere dingen bezig leek te zijn, aan de binnenkant van zijn hoofd.
"Zeg nou zelf, dit is toch geen kracht. Een lullig straaltje, dat is het. Slaat helemaal nergens op. Zeker niet als je het vergelijkt met hoe ik vroeger piste. Qua kracht bedoel ik."
"Ik heb natuurlijk, wat dat aangaat, niet echt vergelijkend materiaal."
Hij begon ongemakkelijk langs de deursponning te schuren. Ergens vanuit mijn ooghoek, zag ik, via de spiegel, een aantal druppels zweet ontstaan op zijn voorhoofd. Ik bleef het gevoel houden dat hij niet lager dan de deurklink wilde kijken, als hij überhaupt al in mijn richting zou kijken.
"Wacht! Nu komt het ergste," zei ik, misschien iets te terloops.
Het laatste beetje urine druppelde onregelmatig in de pot.
"Hoort U? Dat slaat toch helemaal nergens op? Het lijkt verdomme wel een Morse Code."
"Ik denk dat ik Uw probleem nu wel begrijp. Misschien is het beter dit gesprek voort te zetten in mijn kantoor."
Nadat ik het sein S.O.S. het toilet in had gemorsed, knoopte ik mijn broek dicht, waste mijn handen en liep de arts achterna zijn kantoor binnen.
"Nogmaals, meneer," zei hij, terwijl hij nog steeds elk oogcontact probeerde te ontwijken. "Uw bloedwaarden zijn in orde. Er is niets uit Uw urinemonster gekomen en ook lichamelijk—prostaat-technisch bedoel ik dan—lijkt er niets aan de hand."
"En dat ding met dat wattenstaafje?"
"Welk ding?"
"Nou, dat onderzoek?"
"Dat doen we al jaren niet meer zo. We hebben alles wat mogelijk is gestaafd. Er is niets..."
"En die jeuk dan? Ja, die is niet constant aanwezig, maar soms heb ik jeuk. Zo'n irritante jeuk aan de binnenkant van mijn pisbuis. Dat je gewoon extra wilt gaan pissen om het te laten verdwijnen. Alleen verdwijnt het niet. Ja, pas na een paar uur. Het is toch om gek van te worden. Weet U zeker dat er niets met mijn prostaat aan de hand is?"
"Een prostaat veroorzaakt geen jeuk in de pisbuis. Er is in dat opzicht geen enkele correlatie. Niets van terug te vinden in de literatuur. Mocht het bij U wel zo zijn, dan bent U waarschijnlijk de eerste wie dit overkomt. We hebben U op alle mogelijke S.O.A.'s gescreend. Wat overigens een onzinnig onderzoek is geweest, daar U geen wisselende seksuele partners heeft. Er is histologisch niets aantoonbaar afwijkend. Uw prostaatonderzoek was positief. Evenals Uw allergietesten. Er is niets aantoonbaar. Waar de jeuk vandaan komt is ook mij een raadsel. En de verminderde druk bij het urineren kan ik alleen maar toeschrijven aan Uw leeftijd."
"Kom op! Zo oud ben ik nu ook weer niet. Die jeuk moet toch ergens vandaan komen?"
"Dat ben ik met U eens, maar uit alle onderzoeken welke we hebben gedaan, is echt niets gebleken."
"Oh! Dus U denkt dat ik het me allemaal maar een beetje inbeeld, zeker?"
"Dat heb ik niet gez..."
"U denkt dat ik het leuk vind om hier een beetje zonder onderkleding op een onderzoekstafel te liggen? Dat ik een of andere hypochonder ben..."
"Ik twijfel er niet aan, dat Uw klachten oprecht zijn. Alleen..."
"Jezus! Mijn eigen arts denkt dat ik een psychosomatische S.O.A. heb..."

RECLAME!

Mocht U nu door het lezen van bovenstaande (niet gebruikte) scène, denken: gôh, waar zou de rest van het boek over gaan (spoiler: penissen), dan kunt U het boek nog steeds bestellen bij o.a. Bol.com.

Overige info kunt U terug vinden op mijn site.