... een harde piemel is in dit geval óók bruikbaar voor de vrouwelijke variant van het menselijke ras...
Hij zei het zo terloops dat ik eigenlijk wel een beetje schrok, en derhalve de wijn naast zijn glas schonk. Uiteraard onmiddellijk treurend over de gemorste wijn, probeerde ik in drie seconden niet alleen tot iets gevats te komen, wat als repliek kon dienen ("Waar is dat dossier gevatte opmerkingen aangaande baby's?" rende ik door de krochten van mijn brein, zoekend naar die ene oh-zo-speciale dossierkast.) Bovendien hadden we het, seconden voor ik de fles wijn ter handen nam, over het debat tussen Trump en Biden.
"In het glas werkt waarschijnlijk beter," zei hij, even terloops als zijn opmerking over gender-neutrale muisjes bij de geboorte, terwijl hij naar de gestaag groeiende plas rode wijn op de verder smetteloze keukentafel keek. Heel snel drong een herinnering bij me binnen uit het boek Een Roos Van Vlees van Wolkers, waarin de hoofdpersoon een nestje baby-muisjes in de frituur kiepert en deze als snack bij de borrel serveert. Op zelfde snelheid verzon ik dat dit misschien wel de basis was van de walgelijke traditie om bij de geboorte een uitgedroogd stuk beschuit—sowieso al walgelijk—besmeert met boter—en dan het liefst de erbarmelijke, plantaardige variant, want in 1874 verzon een idioot dat dit vééééél gezonder is; een theorie welke overigens inmiddels gelukkig alweer weerlegt is; behalve bij gezondheidsfreaks wie hun theorieën stoelen op informatie uit het jaar T-Rex (en dan niet de band)—en rijkelijk bestrooit—zodat je bij de middelbare-school-diploma-uitreiking van je dochter nog steeds die meuk uit je goede pak schudt—met dieptrieste muisjes. U weet wel: bedroevende anijszaadjes omhult door een tergend zoet laagje suikerachtige shit. Ernaar kijken veroorzaakt al een gaatje of tien in verder perfect functionerend glazuur.
Maar, ooit las ik—in een opwelling van pure depressie, tijdens het ontbijt—de begeleidende tekst op het pakje gestampte muisjes—mijn favoriete variant van de muizen-familie, en bovendien (nu we het toch over het bedroevende feit van geboortes hebben) een ontzettend grappige traktatie bij een doodgeboren kind, of een naar tevredenheid uitgevoerde abortus, (maar het schijnt dat die dingen nogal gevoelig liggen—want, ja, ik heb het toch negen maanden bij me gedragen, en ik had me er al zo aan gehecht, en het blijft toch je kind... en, (om niet te vergeten) dit zijn vaak dé mensen wie hun grootouders—wie gemiddeld een jaartje of veertig in je leven zijn; als alles meezit, uiteraard—zonder een traan te laten, de oven in duwen—vrijwillig—bij hun respectievelijke crematie, of als eerste loslaten bij het neerdalen van de zorgvuldig uitgekozen kist in het graf... en dat schijnt allemaal te mogen, want, ja, ze hebben een doodgeboren kind te verwerken gehad en het is allemaal zo moeilijk en slachtoffer, slachtoffer, slachtofferrol...—en nu niet komen met: "Jezus, wat ben jij ongevoelig!" want in mijn opinie is er zoiets als verdriet (om wat dan ook, en ik voeg het doodgeboren kind gemakshalve even aan deze lijst toe) en "verdriet" (als in: "ik krijg zo'n harde piemel van eindeloos slachtoffer zijn"—en een harde piemel is in dit geval óók bruikbaar voor de vrouwelijke variant van het menselijke ras, want "ik slachtoffer, IK slachtoffer, altijd SLACHTOFFERROL!)) en las daar dat men al ergens in 1800-nogiets (te lui om te fact-checken en momenteel geen gestampte muisjes in huis) de muisjes op de markt introduceerden. Alhoewel, volgens de geschiedschrijvers van De Ruijter—en volgens mij zijn die even betrouwbaar als mijn biograaf... En daarmee wil ik zeggen dat we het segment Baudet, Lange Frans en aanverwanten betreden.
"Sorry, hoor," probeerde ik, terwijl ik de fles neerzette en snel een vaatdoekje erbij haalde om—verspilling, verspilling, verspilling—voor zeker een tientje het handige 1000-en-1-nachten-en-dingen doekje in sponsde, om deze vervolgens—tranen opwellend—de wasbak in uit te wringen. "Waar heb je het over? Hoe komen we van Trump op baby-muisjes?"
"Baby-muisjes? Zei ik dat? Jij had het laatst over gender-neutraal opvoeden, dus ik dacht, ter voorbereiding op een volgende fles wijn—die nu dus eerder geopend moet worden—kom, laat ik er eens iets in gooien... In het zakje van de conversatie, bedoel ik. Bovendien ben ik uitgenodigd op een of andere gender-reveal-party... Volgende maand of zo."
"Kijk," zei ik, een volgende poging ondernemend om een en ander van het rode vocht in de glazen te krijgen, "nu ga je dus appels met racefietsen vergelijken. Ten eerste, gender-neutraal opvoeden is een manier om hokjes-denken en rolbevestigend opvoeden tegen te gaan. Daarnaast, is een beschuitje-met-muisjes—in welke onfatsoenlijke, wanstaltige kleur dan ook—sowieso een belachelijke traditie, welke mijns inziens best uitgeroeid mag worden. Ik bedoel: wat is er gebeurd met die sigaar welke uitgedeeld werd bij de geboorte van een kind? Gender-reveal-party's komen in hetzelfde segment als Baby Showers; het segment van zwaar overschat, bijzonder onzinnig, borderline-psychotisch en het niet waard om er geld en aandacht aan te besteden. Het is een keuvelende, aandacht zoekende meute, in de traditie van Komt Een Vrouw Bij De Dokter, Ladies Night en De Libelle Zomer Week."
"Oftewel: hoe Kut is dit op de schaal van 1 tot Libelle Zomer Week."
"Off the charts! Bovendien, een Gender Reveal Evenement is een foute benaming. Het is SEX Reveal Evenement. Maar dat wil niemands schoonmoeder hardop zeggen natuurlijk."
"Maar jij was er toch ook? Toen ik achttien jaar geleden een Gender Reveal Party organiseerde?"
"Ten eerste, bestond die term toen nog niet. En, ten tweede, wat jij destijds deed, tijdens dat etentje, zou iemand zijn Golden Retriever nog niet aandoen. Dat was het absolute dieptepunt van alle etentjes welke jij hebt georganiseerd."
"Nou," zei hij, terwijl hij een slok uit zijn glas nam, "ik vond het zelf best grappig."
"Jij vindt een buisje vers getrokken sperma verstoppen in de salade, daarna heel hard roepen Ja, hoor, mensen! Hij doet het echt! terwijl je trots op je kruis slaat, om aan te geven dat je jouw vrouw zwanger had gemaakt, in bijzijn van iedereens moeder en ik, een vorm van grappig?" sputterde ik, ondertussen wild drinkend van mijn wijn. "Dan had je ons net zo goed de home-made bevruchtings-film kunnen laten zien." De wijn smaakte me niet. "Goed, ik geef toe, het was origineel. Maar bieten smaken mij tot de dag van vandaag nog steeds niet."
NB: Nu niet Man, ben jij even een harteloos, gevoelloos, eng wezen—wat in realiteit op sich best een raakvlak heeft—want ik heb een doodgeboren kind van dichtbij moeten meemaken. Mijn oma gaf, na mijn moeder, geboorte aan een levenloosje. Vlak daarna heeft zij, van mijn opa, een plant gekregen—als een soort surrogaat-kind of iets dergelijks; vraag gewoon maar niet—en zij heeft deze meer dan veertig jaar in leven weten te houden. Uiteraard mochten wij niet met ballen, speelgoedauto's en dergelijken in de buurt van dat wanstaltige ding komen, want... Vul maar in... Alsof we met zijn allen het idee hadden om onze speelgoedauto's, barbies en blokkendozen voortdurend naar die plant wilden gooien. Het werd ons—als overige kinderen, kleinkinderen en, hel!, zelfs de achterkleinkinderen mochten die Yuka-achtige nog meemaken—met regelmaat van een atoomklok ingepeperd... Dus, ik begrijp uit eerste hand, het verdriet om een levenloosje... Echter, ik heb af en toe mijn bedenkingen—als ambassadeur van het menselijke verdriet zijnde—als het gaat om—zoals ik hierboven al schreef—het slachtofferschap. En dit begrenst niet alleen deze vorm van, maar het gehele spectrum. (Wellicht hierover later meer...)
Comments
Post a Comment