Heel Nederland Is In De Ban Van Mijn Bucketlist...

Er is iets met de pers aan de hand. En dan bedoel ik niet de pers pers, wie m.i. nog wel een aantal woorden tot een goedlopende zin kunnen rijgen; ik doel dus op de goedkope vodden wie koppen hanteren als HEEL NEDERLAND IS IN DE BAN VAN... En op de puntjes kun je elk onderwerp, mislukt zangertje, voedingsproduct, dieetgoeroe of shit ontwerp naar believen invullen.

Uiteraard zijn we allemaal in de ban van André Hazes en zijn huwelijksperikelen (of samenwoon-perikelen; geen idee eigenlijk. Daarnaast ben ik geen journalist, dus doe ik voor deze keer eens geen gedegen onderzoek naar een onderwerp voor ik erover typ. Net als de sensatiepers dus.), Chantal Janzen (het kutwijf moest weer eens zo nodig uitleggen hoe ontzettend moeilijk het is om een comedy te doen, hoe het is om met Simone Kleinsma samen te werken en vergat overigens in het diepte-interview wéér eens te vermelden wat voor ongelooflijke trut zij eigenlijk is—als er geen camera’s op haar gericht zijn, uiteraard) en de volgende naamloze hufter wie nog steeds gelooft in de gouden bergen van de negentienduizend talenten shows welke uitgezonden moeten worden.

Maar heel Nederland is er wel van in de ban. En heel Nederland is ook ik, dus ik praat graag mee over wat-het-ook-is waar we nu weer massaal van in de ban zijn geraakt.

Nu wil het jammere feit, dat ik geen tv kijk. Natuurlijk kijk ik wel naar bewegende beelden, maar de laatste keer dat ik iets heb gekeken wat niet op een Blu-ray stond of wat middels een on-demand streamingdienst op een door mij gekozen tijdstip kon worden opgestart... volgens mij was Julius Caesar toen nog aan de macht.

Om heel kort door de bocht te gaan: ik haat televisie. Ik haat het hele bestand van clowneske carrière-neukers, wie onder het strikte regime van De Mol hun laag bij de grondse kunstje mogen vertonen.

Ik heb geen idee wie de Voice of Zeeland heeft gewonnen (en als U heel eerlijk bent; kent U nog andere winnaars dan Jamai?), geen idee waar Wie Is De Mol over gaat, en geen idee wat Linda de Mol (het is wel een mollen-berichtje, zeg) nu doet, maar ik twijfel er niet aan dat ze niet helemaal gevouwen, dubbel van het lachen ligt om een bijzonder goed doordachte grap—van het soort die we nog helemaal niet kennen en zeker niet verwacht hadden—van een van haar mede panellisten of gasten—die overigens ook altijd dezelfde zijn, wat wel zo gemakkelijk is voor de scriptschrijvers van de grappen, want dan weet je tenminste van te voren wie de goed uitgedachte, vrijwel unieke grap decimerend kan voordragen alsof het Shakespeare betaamd.

Heel Nederland kan dus verdeeld worden in twee kampen: mensen die samen met La Linda eveneens dubbelgevouwen (“niet overdreven, echt niet!”) liggen om bovenstaande hoogstaande programmeringen inclusief De TV Kantine en De Luizenmoeder. En aan de andere kant heb je mensen met humor. Mensen met humor werken overigens zo goed als nooit voor de TV, en al zeker niet voor de commerciëlen.

Maar zo’n tweedeling wil de dienstdoende media—als zijnde De Privé, RTL Inside, Veronica Boulevard en hoogstaande glossies als De Grazia—dus niet. Vandaar dat men stelt: HEEL NEDERLAND IS IN DE BAN VAN...

Uiteraard word ik niet beschouwd als Nederlander, want mij wordt niets gevraagd. Desondanks behoor ik wel toe aan de doelgroep; althans, zo denkt men op de redactie van het volgende wanstaltige blad—in welke vorm dan ook: in print of online.

Gelukkig kom ik nog wel eens bij de bakker. Of bij de groenteman, de kiosk en met name de slijter. Want ondanks het feit dat ik niet als volbloed, actief lid van de goedlachse Nederlanders word gezien, moet ik nog wel eten en drinken en aanverwante activiteiten. En roken. Plus: ik lees ook nog wel eens een tijdschrift—nee, niet de Linda of de Grazia—vandaar dat ik wel eens in een kiosk kom. Hoe dan ook, deze plekken zijn uitgesproken locaties om over dat wat de gemiddelde Nederlander in de ban houdt te bomen met een in de ban zijnde Nederlander. Vandaar mijn opgedane kennis over de familie Talpa, Chantal—"ik ben zo echt gebleven..." Ja, een echt kutwijf—Janzen en godbetert Jim Bakkum, wie zich meer en meer zorgen lijkt te maken over het feit dat de kijkers de bioscoop eerder vroegtijdig verlaten vanwege een beetje borsthaar dan om (zijn) acteerprestaties.
Ladies Night zou overigens ook verboden moeten worden, want daar worden films getoond, waarvan men (zij met de macht om te denken en te handelen voor grote groepen gelijk getemde gestemden) "weet" waar de vrouwelijke kijkers (HEEL NEDERLAND, volgens de mare) onmiddellijk van IN DE BAN raken. En laten dat nou toch de Soofjes en de Jim Bakkums (met of zonder borsthaar; liefst zonder, want esthetischer) en de Fifty Shades of Shit zijn. Laten we op Ladies Night absoluut geen regiedebuut vertonen van een worstelende 21-jarige regisseuse uit Namibië wie het in haar hoofd heeft gehaald een onverfilmbaar geachte roman van en over een Tsjechische lesbienne ten tijde van de Praagse Lente in film om te zetten. Want als HEEL NEDERLAND ergens niet van IN DE BAN raakt, dan is dat het wel. Van die enge, kunstzinnige, moeilijke films. Bah, het idee.

Maar goed, dan sta je dus bij de bakker te wachten op je bestelling—nee, hij bezorgt nog steeds niet—en dan staan daar ook plaatsgenoten. Soms zelfs straatgenoten, al noemen zij dat liever “buren”. Op zulke momenten word je geacht te converseren. Over het weer. Over Johan Derksen—die ik overigens alleen ken als mislukkeling in de sport en iemand wie een kettingreactie heeft veroorzaakt op Twitter. Over de tv in het algemeen.

“De ontknoping was zo spannend,” zei een straatgenoot. “Ik zat met samengeknepen billen op de bank. Zelden zulke goede tv gezien. Plus: Colombia staat nu zeker op mijn bucketlist.”

“Ja,” zei ik. “Dat begrijp ik. Doe er nog maar een pak krakelingen bij,” wierp ik terloops de bakker toe.

“Jullie zijn zeker al bijna door jullie bucketlist heen, hè?” werd mij gevraagd.

Niet dat ik een bucketlist heb. Als je iets wilt doen, doe het dan gewoon. Als je ergens graag naar toe wilt, ga er dan naar toe. Plaats het niet op een lijstje welke je toch nooit ga afwerken. Als jij graag wilt raften in de Himalaya, doe het dan gewoon. Kom niet met van die kutexcuusjes als “ja, maar de kinderen willen zo graag elk jaar naar dezelfde camping in Zuid-Frankrijk.” Fuck die kinderen. Jíj moet het toch betalen?! Het lijkt je allemaal zo ontzettend leuk, maar je bent gewoon te lui om er iets voor te doen, dus gaan we al vijftien jaar naar dezelfde kutcamping in Zuid-Frankrijk. Net als de rest van NEDERLAND, die overal van IN DE BAN is. Voornamelijk van Frietje Van Pietje op diezelfde kutcamping.

“Vertel eens eerlijk; wat staat er nog op jouw bucketlist?” Erger nog dan de tv in Nederland, is het verhalen van elkaars Bucketlist. Lekker elkaars Bucketlist vingeren. Laat mij alsjeblieft met rust.

Uiteraard wilde ik de waarheid zeggen in de vorm van een Panda slachten, deze in plakjes snijden en opeten... naakt... 

Ik kuchte. “Snorkelen?”