mijn griep heeft een nadelig effect gehad op het milieu en het klimaat...

Ik was ziek.
Als ik ziek ben, dan kan ik dus niet schrijven. Ik ben een man, dus een griepje is een bijna-doodervaring welke zijn weerga niet kent. Kijk, ik zeg het zelf maar even.

Ik weet dat er, met name door de vrouwelijke variant van het menselijke ras, lachscherend gedaan kan worden over het fenomeen mannen met griep. Een vaak gehoord “dingetje” is—wederom met name door de vrouwelijke variant van het menselijke ras—dat, als een man eenmaal met terminale verschijnselen op de bank ligt te creperen, elk pijntje en kwaaltje en ongemakje verbaal gemaakt moet worden. Een man-met-mannen-griep wordt al snel betiteld als “zeur”, “zeikertje” en “aanstellertje”. Mijn enige reactie hierop is: dan weet je ook eens wat wij (mannen) moeten meemaken als elke actie, elk gevoel en elke verkeerde reactie van iemand—wie de man waarschijnlijk nog nooit heeft ontmoet, maar door de eindeloze verhalen en anekdotes van de vrouwelijke variant van het menselijke ras tot in detail, door-en-door zou moeten kennen en waar de man genadeloos op wordt afgerekend als hij deze details na herhaling, herhaling, herhaling nog niet eigen heeft gemaakt: “Ja, ik heb je al meerdere malen over Anita(?)-Charlotte(?)-Beppie(?) verteld! Let toch eens op als ik je iets vertel!”—als een mislukt programma van de RTL-groep (en dat zijn ze m.i. allemaal) tot in de lengte van dagen herhaald wordt. De Man maakt dit dagelijks mee, De Vrouw zo nu en dan, en alléén als De Man in kwestie een terminale griep heeft.
(Overigens is het gegeven aanstellerige mannengriep volledig wetenschappelijk weg te wuiven sinds het aangetoond is—en niet door De Linda ofzo, waar de meeste vrouwenwetenschap vandaan lijkt te komen, maar door een neurowetenschapper aan de Durham Universiteit—dat als je immuunsysteem onder druk komt te staan, het testosterongebied in de hersenen voor verhoging van de lichaamstemperatuur zorgt. Doel: zorgen dat het onprettig toeven wordt voor micro-organismen. Dit testosterongebied is bij mannen groter dan bij vrouwen, waardoor het meer warmtereceptoren bevat. Dus hebben mannen hogere koorts dan vrouwen en voelen ze zich slechter.)

Maar alle misogynie terzijde: ik was dus ziek. En niet zomaar ziek. Onbeschrijflijk beroerd. Het enige waar mijn laatste griep mee te vergelijken valt, zijn alle scenes waar Regan in voorkomt in The Exorcist. Niet overdreven, daar overdrijven in de wereld van de mannengriep na bovenstaande niet langer wetenschappelijk onderbouwd kan worden.
In ieder geval, ik kon opeens ondersteboven langs het plafond als een spin naar de lagergelegen etage komen, mijn huid begon eraf te vallen—onder het genot van schreeuwende pijnen overigens—en ik kotste grote stralen groen vocht door mijn huis, tot mijn hoofd opeens 360 graden draaide om zijn as. Kortom, een griepje waar Kortjakje een moord voor zou doen. (Want dan kon zij ook nog eens op zondag ziek in bed blijven liggen.) Een kennis noemde het een Mexicaanse Griep, maar Montezuma’s Revenge dekt de lading nog niet eens.
Om te beginnen, deed mijn huid ontzettend pijn. Los flodderende, zijdezachte pyjama's waren een directe terroristische aanval op mijn huid. “Laat hem dan naakt rondlopen,” zou een advies zijn in het schaduwartikel van deze blog-post, gepubliceerd door niets minder dan De Linda. Maar ook dit was geen optie, daar ik werkelijk waar op het punt van bevriezen stond. (De vierenveertig zweet uitbraken per dag even buiten beschouwing gelaten. Aan de andere kant: ik mocht dan zweten als een otter met mannengriep, het deed niets af aan de extreem lage temperatuur welke ik te verduren had.) Ik had het zo koud, dat de kachel tot 28 graden opgestookt moest worden. En dat was nog aan de koude kant. Mijn ketel—ouwe, trouwe, lieve ketel—wist niet wat hem overkwam. Hierbij wil ik even duidelijk maken, dat mijn griep niet alleen mij een geestelijke knauw heeft gegeven; mijn griep heeft ook nog eens een nadelig effect gehad op het milieu en het klimaat. Mijn welgemeende excuses hiervoor. Maar ik zweer op alles wat ook maar iets van waarde heeft (Antigrippine? Morfine?), dat ik op een ochtend langs de spiegel liep en twee perfect gevormde ijskappen op mijn tepels kon ontwaren. Die vorm van ik-heb-het-koud dus.
Ik begon op dat moment te geloven dat ik een aantal dagen voor de griep toesloeg, ontvoert moet zijn geweest door Aliens, wie mij moeten hebben geïnjecteerd met een experimenteel virus, welke overleven op Mercurius mogelijk moet maken. Ofzo. Maar daar zijn geen filmpjes van, en geen directe herinneringen, dus dat kan ik niet wetenschappelijk onderbouwen. Maar het voelde wel als zodanig.
Een andere optie zou kunnen zijn dat ik slachtoffer ben geworden van een zoveelste mutatie van influenza. Uiteindelijk—we helpen zelf ook een handje—moet het menselijke ras—beide partijen—uitgeroeid worden door de planeet—en we verdienen niet beter—en met de natuur valt niet te sollen—hoe bijzonder graag we dat ook willen—dus zorgt de natuur gewoon elke keer voor een nieuwe variant van een klassieke ziekte. En waarom niet? Wees eens eerlijk: hoe vaak is A Star Is Born nu ondertussen niet voorzien van een versie welke past in deze tijd en zijn we hier als mensheid nu echt gelukkiger van geworden? Kortom: als Lady Gaga een Oscar wint voor haar “performance” (en deze aanhalingstekens zijn heel, heel groot!) in die laatste, wanstaltige versie van dat suffe verhaal, dan is mijn aanstellerij gedurende de Mexicaanse Griep volkomen gerechtvaardigd.
Hoe dan ook, alle misogynie op een stokje hier, mijn partner hoorde mij aan, voorzag me van verse Joodse penicilline, kussens, dekentjes welke eindeloos pijn deden op mijn huid, maar het gaat om het gebaar, en liet me met rust (wat in mijn geval toch écht het beste medicijn is).

Maar toch; het beste medicijn kwam van een man. Een geplande studiosessie moest worden uitgesteld omdat ik—laat het nu eens duidelijk zijn—doodging aan de griep. Zijn reactie hierop was: “Ik kom er NU aan. Ik kom wijn brengen!”
Als het niet zo ongelooflijk KUT zou zijn om griep te hebben, dan zou je het er bijna voor doen; voor zoveel vriendschap, aandacht en wijn tijdens al die ellende.